verhaal 26: drie keer bloemkool

'Heb je ooit wel eens goed naar bloemkool gekeken?', vroeg ze opgewekt. De zon stond al laag aan de hemel, ondanks dat het slechts minuten geleden leek dat ze opgekomen was. Ik lag op de bank naar het plafond te staren. Het was een mooi plafond dat veel ruimte liet voor de bewoners die dagelijks eronder doorliepen. Het reikte wel vijf meter vanaf te vloer. 'Nee', zei ik op een toon die ze kende. Ze kende me zo goed. 'Het kruimelt', zei ze glimlachend, 'als je er een hap uit neemt, dan kruimelt het. Op je schoot of op de grond.' 'Waarom niet op je bord?', vroeg ik verbaasd. 'Ik eet nooit boven een bord, zo houd ik het avontuur in mijn huis.'

De keuken werd verlicht door de flakkerende vlammen van een olielamp en een aantal kaarsen. Ze hield het avontuur in haar leven, daar was geen woord aan gelogen. Het hele huis ademde avontuur, wat dat betreft. 'Waar is het sausje?', vroeg ze. 'Ik weet niet over welk sausje je het hebt', antwoordde ik. 'Bij bloemkool hoort een sausje. Zo maakte mijn moeder het vroeger al en zo eet ik het ook nog steeds. Het is een heel eenvoudig recept met melk en wat bindmiddel. En als het over de bloemkool stroomt, strooi je er nog wat nootmuskaat bij.' 'En dat doe je zonder bord?', vroeg ik, verbaasd over de wonderlijke mix die leidde tot een avontuurlijk-culinaire ervaring. 'Natuurlijk, ik heb niet eens borden', zei ze, 'het zal je verbazen hoe schoon je kunt eten met louter je handen, als je het maar probeert.'

Het was vroeg in januari, denk ik, toen bloemkool opnieuw ter sprake kwam tijdens een van onze gesprekken. We bevonden ons in een park in Berlijn. 's Zomers zat dit park afgeladen vol. Wekelijks was er een rommelmarkt en op willekeurige tijdstippen was er live muziek van mensen die slechts daar en toen een band vormden. Nu waren alleen wij op het soms zo levendige veld te vinden. We genoten van het gure weer, de kou, de wind en de dikke sneeuw. 'Vroeger kwam ik nog geregeld bij mijn opa en oma, maar sinds de echtscheiding van mijn ouders heb ik eigenlijk nooit meer contact met ze gehad. Ik heb dat nooit gesnapt. Mijn vader liet ook nooit meer van zich horen sindsdien. Ik wil het ook niet snappen', vertelde ik haar. 'Wat weet je nog van ze?', vroeg ze oprecht geïnteresseerd. 'Ik weet nog dat mijn oma vaker cake had met een of andere smeerseltje erop dat echt goddelijk was. Soms meen ik mij die smaak te kunnen herinneren, maar vooralsnog weet ik niet wat ik toen gegeten heb. En bloemkoolsoep', zei ik.