verhaal/ droom

Het was het jaar 1800.
Het was winter, de bomen hadden het koud, hun bladeren waren spierwit van de kou. De lucht was grijs en duister, het bos openende zijn deuren en ik kon de naderende duisternis zien.
Ik zat langs de rivier, die om de een of andere reden nog stroomde, niet hard, maar hij deed het nog. Voor mij op de grond, nog net niet in het water, lag een man. Dood. Hij was al een paar uur dood. Doodsoorzaak was zo 1,2,3 niet te zien, maar hij lag er vredig bij. Hij had halflang bruin krullend haar. Hij had een mooi gaaf gezicht, en zn handen waren prachtig. Hij droeg bruine gescheurde werkkleding. Hij was hooguit 30.

Alles lag er vredig bij, het gras was bedolven met ijs, alles was wit.De bomen bewogen niet want die waren bevroren.De zon was verdwenen.Die scheen al 3 dagen niet meer.
Ikzelf had een zwarte jurk aan. Van fluweel was die. Of ik het koud had? Nee. Ik bleef zo een paar uur zitten,naast de man, op mn knieën. Hij straalde vrede uit, dat gaf me warmte.
Ik had niets,geen huis, geen familie,geen vrienden,alleen mezelf. En ik had er vrede mee. Niets in het hele bos en erom heen leefde iets. Geen planten, geen bomen, geen vogels, geen bos-of nachtdieren. Alleen ik.

Toen opeens, uit het niets, werd het koud,ijs en ijskoud. Ik bleef zitten. Ik voelde dat er een soort kwaad aan kwam. Iets of iemand zonder goeie bedoelingen. Iets dat deze vredige plek zal verstoren met zijn komst.
En daar kwam hij, ook uit het niets, een zwart paard met een gedaante erop, hij had een lang wit lichtgevend gewaad aan, met een kap over zn hoofd. Ik kon zn gezicht niet zien. Hij reed langs me heen en nam me mee, hij zette me achter op zn paard en we reden het bos in. Op het moment dat we net 1 stap in het bos hadden gezet stopte hij.En ik voelde weer vrede. Ik realiseerde me dat hij niet het kwaad was, maar een persoon die me zou helpen om me uit deze eenzaamheid te verlossen. Hij sprak niet, net als ik. De kou was weer verdwenen, de rust was terug gekeerd en ik keek om me heen. Niks meer en niks minder dan duisternis en het donkere gewaad van het bos. Na zo een paar minuten te hebben gestaan draaide hij zich om..hij had geen gezicht, het was 1 grote leegdte achter die kap.Maar toch kon hij spreken. Hij zei : ' Jij hebt genoeg geleden, je wil rust vinden,en ik kan je die schenken. Ik ben Dood, en ben hier om jou te helpen om je uit dit leven te verlossen.' Ik keek hem aan, en zei niks. 'Loop het bos in, blijf lopen, ook als je geen energie meer hebt om verder te gaan, blijf lopen totdat je bij een poort komt die omringt in met engelen en witte rozenbladeren. Ga de poort in en rust in vrede.' en dat deed ik.

Maar toen ik voor de poort stond herinnerde ik me de man waarbij ik uren heb gezeten. Ik rende terug naar de plek waar ik was begonnen met mn toch naar de poort, en de Dood stond er nog steeds met zn paard. Ik keek hem aan en zei:' Mag de man bij de rivier ook mee?'
De Dood zei niks, maar reed weg op zn paard. Ik voelde niks,geen vrede,geen kwaad, niks.
Na een paar minuten kwam de Dood terug,met de man achterop zn paard, en tilde hem er van af. Hij gaf hem aan mij en ik moest met deze man naar de poort lopen en de engelen smeken of hij met me mee mocht zodat ook hij zijn rust kon vinden.

Ik maakte dezelfde toch weer, met de man in mn armen,hij was niet zwaar, maar zwaar genoeg om me doodop te maken. Maar ik moest doorlopen,totaan de poort, en dat deed ik. Ik legde de man neer, en klopte op de deur. De poort ging open en ik kon naar binnen met het lijk van de man.De poort ging dicht. Er was weer vrede, en rust vanbinnen.