verhaaltje.1

geen van alle wist
het was onmogelijk om te weten
deze deur
deze enge deur versierd met rune
groot ijzer werk en doodshoofden
houtsnij werk en kleine glanzende details
besmeurd met bloed
de deur die uit twee deuren bestond
zo groot als
onmogelijk te zeggen hoe groot
was dit de deur naar de hell ?
ze stonden daar
en keken nog een keer om naar de weg die ze gelopen hadden
hadden ze dat allemaal al door kruist ?

een groot bos
een donker woud
vol dieren nog nimmer beschreven
duivels en demonen
ze wisten niet eens wat er allemaal naar hun keek
toen zij met slechts fakkels
en aanstekers door de begroeingen kropen

ze hadden gedacht dat na de bergen
er wel een pad zou zijn
maar niets was minder waar
en nu hier staand
kijkend naar de deur
besffend dat het gehele gebouw onmogelijk te zien was
in een oog opslag

naast de deuren
zover je dan naast de deuren kon kijken door begroeing
en klim op
was een muur zichtbaar
rotsig maar gecoordineerd

gingen ze deze deur door ?
ze twijfelde
wetende dat ze ergens waren waar bijna niemand kwam
toch....
de deur was niet in een staat van ongebruik
redelijk verzorgd nog wel

ze deden een stap naar voren
de deur leek wel een stap naar achteren te doen
ze schrokken
toen er een kier ontstond
de deur die zo zwaar en log oogde
opende met de wind
die nu opstak
eveneens leek het onmogelijk

een warme lucht gevuld met de geur van wierrook
ontmoette hen
ze besefte dat het nimmer koud was, niet te warm
als of ze in een kamer met airco waren geweest
deze kamer die zij straks gingen betreden was warmer
koortsig warm

een gloed kwam hen tegemoet
de gloed van kaarsen
warm licht geelrood

de eerste meters van de vloer
bedekt met een bloed rood tapijt
over een marmeren vloer
afgezet met dikke balken die overliepen
in muren
vage schimmen leken de muur te bekleden
in het flikkerende kaars licht

ze stapte nu naar binnen
warm onthaald in deze rare sfeer
zonder twijfel
als of het maar een snoep winkel was

het was geen kamer
het was .........

een lange hal
aan weers zijde muren van lijken
doodshoofden
beschilderd met bloed

wat meteen angst zou inboezemen
maar nu niet
het was als een thuiskomst

aan het einde
zo ver ze konden zien een troon
een grote troon als die van een middeleeuwse koning
kroon luchters met kaarsen
allemaal in een keurige staat
geen spinneweb te zien

naast de troon
aan weers zijde
krukjes, bijzet tafeltjes
hout besneden
met kanten doekjes er op
links met een kop en kom
rechts een mes en zwaard

maar nimmer in de hal een teken van leven
geen deuren