Verhuizen als antwoord op zoektocht naar geluk
Soms vraag ik me af wat het fysiek veranderen van locatie met een mens doet. En dan bedoel ik niet een relatief korte periode als wanneer je op vakantie gaat naar een mooi oord of een ander klimaat, maar permanentere verplaatsing, dat vaak niet per definitie betekent dat je in een soort paradijs gaat wonen, werken en leven.
Of verandering van je omgeving ook zorgt voor verandering in je hoofd. Of in je "geluk" (al maak je natuurlijk zelf je geluk, met positieve en/of negatieve invloeden van buitenaf). Of een andere leefplek zorgt voor andere kansen, een andere dynamiek, en daarmee andere levenservaringen.
Is een verhuizing naar een andere plaats, ander land of zelfs een ander continent een antwoord op de persoonlijke zoektocht naar geluk, of is het juist een vlucht bij je huidige/vorige werkelijkheid vandaan? Als je niet tevreden bent op je huidige of vorige leefplek, kun je dan gelukkig worden op een nieuwe plek? Dat hangt denk ik af van je motieven om te verhuizen.
Is het een hunkering naar simpelweg een andere omgeving? Andere gebouwen, andere natuur, een ander klimaat? Andere mensen, een ander dialect, een andere taal? Een ander aanbod op de arbeidsmarkt, of vertrek je met een specifiek doel? Een liefde in een andere stad of een ver land, een huis dat je wilt kopen maar nu eenmaal ergens anders staat, een aangeboden baan in een onbekende omgeving? Of richt je simpelweg een denkbeeldige pijl op de landkaart en ga je waar de wind je brengt?
Ik vraag me af hoe al die mensen met diverse doelen, wensen en verlangens uiteindelijk (terug)kijken op een permanente locatieverandering. Is het wat ze voor ogen hadden? Is het nog beter? Valt het tegen? Zijn de wensen vervuld, of drijven de ontevredenheden die er waren op de oude locatie weer langzaam naar het oppervlak? Ben je dan terug bij af? Leg je je neer bij het feit dat je ook hier niet je wensen hebt kunnen vervullen, en ga je dan terug? Zoek je de volgende bestemming? Of blijf je op je nieuwe oude plekje, met het gevoel nergens echt meer thuis te zijn?
Ik ben altijd vreselijk geïnteresseerd in mensen die huis en haard opgeven en de wijde wereld intrekken. Of dat nou van Abcoude naar Groningen is of van Amsterdam naar Tokyo, mijn vraag is altijd; heb je je plek gevonden? Zowel qua locatie als mentaal? Is je leven drastisch veranderd, maar vooral; heb je gevonden wat je zocht?
Of verandering van je omgeving ook zorgt voor verandering in je hoofd. Of in je "geluk" (al maak je natuurlijk zelf je geluk, met positieve en/of negatieve invloeden van buitenaf). Of een andere leefplek zorgt voor andere kansen, een andere dynamiek, en daarmee andere levenservaringen.
Is een verhuizing naar een andere plaats, ander land of zelfs een ander continent een antwoord op de persoonlijke zoektocht naar geluk, of is het juist een vlucht bij je huidige/vorige werkelijkheid vandaan? Als je niet tevreden bent op je huidige of vorige leefplek, kun je dan gelukkig worden op een nieuwe plek? Dat hangt denk ik af van je motieven om te verhuizen.
Is het een hunkering naar simpelweg een andere omgeving? Andere gebouwen, andere natuur, een ander klimaat? Andere mensen, een ander dialect, een andere taal? Een ander aanbod op de arbeidsmarkt, of vertrek je met een specifiek doel? Een liefde in een andere stad of een ver land, een huis dat je wilt kopen maar nu eenmaal ergens anders staat, een aangeboden baan in een onbekende omgeving? Of richt je simpelweg een denkbeeldige pijl op de landkaart en ga je waar de wind je brengt?
Ik vraag me af hoe al die mensen met diverse doelen, wensen en verlangens uiteindelijk (terug)kijken op een permanente locatieverandering. Is het wat ze voor ogen hadden? Is het nog beter? Valt het tegen? Zijn de wensen vervuld, of drijven de ontevredenheden die er waren op de oude locatie weer langzaam naar het oppervlak? Ben je dan terug bij af? Leg je je neer bij het feit dat je ook hier niet je wensen hebt kunnen vervullen, en ga je dan terug? Zoek je de volgende bestemming? Of blijf je op je nieuwe oude plekje, met het gevoel nergens echt meer thuis te zijn?
Ik ben altijd vreselijk geïnteresseerd in mensen die huis en haard opgeven en de wijde wereld intrekken. Of dat nou van Abcoude naar Groningen is of van Amsterdam naar Tokyo, mijn vraag is altijd; heb je je plek gevonden? Zowel qua locatie als mentaal? Is je leven drastisch veranderd, maar vooral; heb je gevonden wat je zocht?
20 okt 2020 - bewerkt op 24 okt 2020
- meld ongepast verhaal
-
Daisy
dinsdag 20 oktober 2020 23:32
Ik heb een korte tijd in een stad gewoond na opgegroeid te zijn in een dorp.
Ik keek er naar uit; levendigheid, alle voorzieningen op loop afstand. Weg uit de plaats waar iedereen je kent.
Na een paar maanden kreeg ik heimwee, zo erg dat ik fysieke klachten kreeg.
Raad eens waar ik nu woon?
Precies, dat dorp waar ik zo graag weg uit wou.
Ben nu ‘t gelukkigste mens -
sadness
woensdag 21 oktober 2020 06:24
Ik weet niet of het destijds een vlucht was. Ik riep als kind al dat ik naar het buitenland wilde verhuizen. Dat wisten veel mensen ook. Toen ik 10 jaar geleden vertrok, was dat dan ook geen verrassing.
Ben mezelf keihard tegengekomen, heb zware tegenslagen te verwerken gehad en daar zit je dan eigenlijk "alleen" mee. Na 10 jaar kan ik nu zeggen dat ik m'n rust een beetje gevonden heb, ik intenser geniet van waar ik ben, maar het ook steeds zwaarder vind worden met wat ik mis. Daarbij speelt ook een schuldgevoel naar m'n moeder, die mij eigenlijk gewoon terug wil zien komen. En daar ga ik over nadenken. Het zal namelijk niet zomaar een stap zijn om ooit weer terug te keren. Maar dat er weer een kriebel is naar een nieuw avontuur, dat zeker! -
Azura
woensdag 21 oktober 2020 12:28
Ik ben meerdere keren geemigreerd. Als kind van Nederland naar Canada: Doodongelukkig. Als jongvolwassene van Nederland naar Oostenrijk: Kan beter, kan slechter. Ik denk dat ik in Nederland het beste op mijn plaats zou zijn maar je kunt niet alles hebben I guess
-
msmiller
woensdag 21 oktober 2020 14:23
Toen ik ging trouwen ben ik naar het dorp van mijn man verhuisd (hij had al een huis). 7 jaar lang ben ik doodongelukkig geweest, zoveel heimwee en angst. Continu politie voor de deur, drugsdealer om de hoek, drugstoeristen om de andere hoek. Alles was begane grond en mensen dachten dat ik een etalage woonde (grensde direct aan de stoep van een vrij drukke straat) en stonden gewoon met hun handen tegen het glas naar binnen te kijken. Ik sloot me heel de dag op in de slaapkamer. Diverse nachten wakker gelegen van politie of geschreeuw, vooral in de zomers was het niet te doen. Daarnaast had iedereen een hekel aan "stadse" mensen, bij sommige mensen mocht ik niet eens binnen komen. Op een gegeven moment ging ik maar zoeken naar een huisje voor mezelf, ik trok het niet meer. Uiteindelijk zag mijn man het ook in en zijn we verhuisd naar mijn oude stad. We hoeven nooit meer terug naar dat dorp, we komen er alleen nog als we naar schoonfamilie moeten. Hij zegt ook steeds hoe erg hij het naar zijn zin heeft hier. We wonen vlakbij een natuurgebied en lopen dan ook regelmatig een rondje, zo heerlijk hier.
Schrijver staat geen reacties toe.
vorige volgende