Verjaardagen zijn stom

Ja, ik vond mn verjaardag al nooit echt iets om naar uit te kijken. Nouja, als ik het zo zeg, lieg ik. Want om de een of andere reden ben ik altijd zenuwachtig voor mijn verjaardag, maar meer omdat ik jarig was, een jaar ouder werd, dan voor het hele gedoe eromheen. Ik heb er gewoon niet zoveel mee.

Gisteren kwam mijn oma dus langs, omdat het dinsdagavond echt te laat en te druk zou zijn. Ze kwam met ak. Den en sas waren er ook. Was wel ok, maar had niet echt een verjaardaggevoel. Misschien egoïstisch, maar ik voelde me er gewoon niet goed bij. Ik denk dat dat vooral kwam omdat mn oma er was. Het was weer iets waar ze voor het laatst bij zou zijn. Dat is natuurlijk niet echt iets om vrolijk bij te doen. Ze gaf me 50 euro. Daar schrok ik van, ik wil het niet. Maar ik denk dat ze nu op het laatste moment even al haar geld wil opmaken ofzo. Of haar kinderen en kleinkinderen nog even wil verwennen. Ik moest er iets van kopen, zodat, als ik er naar keek, dat ik dan altijd aan haar denk. Ik ga straks naar de stad met mijn tante. Ik wil iets van een ring of een kettinkje ervan kopen. Maar het liefst vandaag, zodat ik het nog aan mn oma kan laten zien.

Morgen echt jarig dus... Leuk? Ik weet het niet. Dit jaar zullen alle feestdagen anders dan voorheen zijn. En volgend jaar is alles helemaal anders.

Ik kan haar niet missen, maar zij mij ook niet...