[ Verledentijd / jij / ik ]
Het is over en toch hou ik nog van je. De eerst regel die op het papier kwam te staan. Het is over en toch denk ik nog aan je. De tweede regel… Soms besef je pas wat je had, wanneer het er niet meer is. Je glimlach, je helpende hand, je goede raad… er is niets dat jou vervangen kan, niemand dat ook maar een beetje op jou lijkt. Iedereen is het zelfde, alleen jij bent anders.
Ik weet dat je me zo vervangen heb. Dat heb je misschien al gedaan. Iemand zoals mij, onzeker, bang, heb je zo gevonden. Maar jij bent nergens te vinden. Jij jij niet en jij een ander niet.
Ik wil huilen en schreeuwen, maar ik doe het niet. Het is mijn eigenschuld. Ik kon niet zien wat ik had, wat je voor mij was, tot… tot nu. Nu dat ik je niet meer heb.
Nog hoop ik elke dag dat je voor mijn deur staat of dat als ik mijn ogen open je naast me ligt. Ik droom ervan om weer in je armen te mogen liggen en te lachen om je droge grappen.
Ik schrijf dit om je te laten weten dat ik nog steeds vaak aan je denk. Aan alles wat we meegemaakt hebben. Aan de dromen die we vergeten zijn. Het strand, de zonsondergang, de tent en het open vuur. Het is allemaal voorbij…
Raar om het zo te beseffen. Raar om te bedenken dat ik waarschijnlijk vervangen ben. Raar… dat niets meer is zoals het was. En dat ik het oude niet los kan laten.
Ik legde mijn pen neer en verscheurde het blaadje terwijl de tranen over mijn wangen rolde. Dit was geen brief aan jou, maar een brief aan mezelf. Het besef dat ik me al die tijd tot aan nu heb kunnen laten troosten door een leugen. Nee, ben beter toch gepijnigd door de waarheid. Het is echt over tussen ons, terwijl ik nog van je hou.
Ik weet dat je me zo vervangen heb. Dat heb je misschien al gedaan. Iemand zoals mij, onzeker, bang, heb je zo gevonden. Maar jij bent nergens te vinden. Jij jij niet en jij een ander niet.
Ik wil huilen en schreeuwen, maar ik doe het niet. Het is mijn eigenschuld. Ik kon niet zien wat ik had, wat je voor mij was, tot… tot nu. Nu dat ik je niet meer heb.
Nog hoop ik elke dag dat je voor mijn deur staat of dat als ik mijn ogen open je naast me ligt. Ik droom ervan om weer in je armen te mogen liggen en te lachen om je droge grappen.
Ik schrijf dit om je te laten weten dat ik nog steeds vaak aan je denk. Aan alles wat we meegemaakt hebben. Aan de dromen die we vergeten zijn. Het strand, de zonsondergang, de tent en het open vuur. Het is allemaal voorbij…
Raar om het zo te beseffen. Raar om te bedenken dat ik waarschijnlijk vervangen ben. Raar… dat niets meer is zoals het was. En dat ik het oude niet los kan laten.
Ik legde mijn pen neer en verscheurde het blaadje terwijl de tranen over mijn wangen rolde. Dit was geen brief aan jou, maar een brief aan mezelf. Het besef dat ik me al die tijd tot aan nu heb kunnen laten troosten door een leugen. Nee, ben beter toch gepijnigd door de waarheid. Het is echt over tussen ons, terwijl ik nog van je hou.
26 feb 2007
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 27 apr 2007 Vergeten..
- O 03 apr 2007 ... I love you ...
- O 03 apr 2007 ... tranen & gesnotter ... ( 1 )
- O 17 mrt 2007 - Black... -
- O 11 mrt 2007 * en dan... ? * ( 10 )
- O 08 mrt 2007 ...dag lieve wereld...
- O 08 mrt 2007 ... Herinnering ... ( 2 )
- O 08 mrt 2007 { Pas op: ouders! } ( 1 )
- O 07 mrt 2007 { ..het leven.. }
- O 03 mrt 2007 [ ... blegh ... ] ( 2 )
- O 02 mrt 2007 Goeie morgen
- O 26 feb 2007 [ Verledentijd / jij / ik ]
- O 25 feb 2007 )... Liefde ... ( ( 2 )
- O 11 feb 2007 [ oude mannen ] ( 5 )
- O 10 feb 2007 [ziek... ]