Verloren.

Therapie gehad vandaag. Ik heb het niet verteld. Alleen over de jongen die het zei.. Mijn psycholoog zei dat ik sterk was. Ik ben anders, dan hun.
Want "ik snij niet".

En nu voel ik me eenzamer dan eerst. Het doet zo'n pijn. Alsjeblieft laat iemand het stoppen.
Ik kan niet meer. Zodra ik alleen ben, ben ik hopeloos, de weg kwijt.
Overdag kijk ik naar de wondjes. Ze zijn niet heel groot. Maar mijn pols voelt zwak. Mijn adem is zwaar.
Ik kan gewoon niet meer. Help me.
Wat moet ik nou? Ik wil niet meer! LAAT HET STOPPEN!

En daar lig ik dan, in m'n bed. Na het mesje te hebben weggelegd.
Mijn arm leg ik onder mijn kussen.
En ik kan niet vragenl om verlichting, op welke manier dan ook.t
Geen pleister.. Want dan moet ik het zeggen.
Dan maar nog een paar armbanden pakken..

Alsjeblieft.. Ik wil dit niet.
Stop de pijn. Ik smeek je.