verschillende veranderingen

hey hey,


Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van mij heb laten horen.
Hoe het gaat?
Nou niet al te best.. ik zit in een periode waar veel veranderingen plaatsvinden.

Ik ga binnenkort weer verhuizen.. het is fijn dat het plekje is wat niet indicatie afhankelijk is.
Alleen het eerste jaar is het nog gebonden aan een indicatie, als er dan geen klachten zijn en ik mijn plekje goed schoonhoud komt het op mijn naam staan. Ik woon nu een jaar alleen in een begeleid wonen woning. En ik red het prima in mijn eentje. Ik vind het zelfs vervelend als er 1 keer per week begeleiding langs komt. Vaak probeer ik er dan ook onderuit te komen.
Het nadeel van verhuizen is dat ik niet weet, wat ik daar aantref qua onderhoud. Dus ik weet niet hoeveel geld ik erin moet steken. Nu is mijn spaargeld inmiddels al gehalveerd door rijles. En erg genoeg heb ik nog steeds niet dat roze pasje. Het betekend dus dat ik mijn laatste beetje geld ergens moet insteken. En daarbij moet ik ook nog rijlessen van betalen en een buffer hebben als er iets gebeurt met mijn lieve viervoeter.
Ik heb een bijstandsuitkering en geloof mij het is net genoeg of net niet genoeg om rond te komen.
Dus ik heb eigenlijk nooit iets over om te sparen.. het geeft mij dan ook kopzorgen dat ik dadelijk geen reserves meer hebben.

Dan het stukje rijles. Ik heb inmiddels al 70 lesuren erop. Jep 70 , dat is enorm veel. Ik moet je dan ook eerlijk zeggen dat ik er erg onzeker ben door geworden. Iedereen rijdt af en slaagt en ik.. ik blijf maar steeds hangen.
Nu heb ik ervoor moeten kiezen om bij mijn huidige rijschool te gaan stoppen. Omdat andere aangeven dat een nieuw persoon er met een frisse blik er naar kijkt en mij nieuwe tips of handvaten kan geven. Zodat ik wel dat roze pasje kan behalen. Ik geef ze wel gelijk 70 uur bij dezelfde instructeur op een gegeven moment krijg je zo een soort tunnelvisie. Stoppen wil ik eigenlijk niet omdat ik heel veel moeite en geduld heb moeten hebben wat betreft mijn gezondheidsverklaring i.v.m. medicatie en depressies en die zooi. Nu heb ik in oktober eindelijk mijn goedkeurig gekregen na lang wachten en een dure keuring. Hierin staat dat ik een jaar heb om te slagen. Lukt dit niet dan moet ik weer opnieuw een keuring aanvragen... verschrikkelijk Ook verloopt mijn theorie in juni dus daarvoor wil ik eigenlijk wel geslaagd zijn.

Het volgende waar ik mee bezig ben in mijn hoofd. Is mijn 'behandeling', mijn vaste casemanager stopt ermee eind januari. Zij is mijn casemanager vanaf 2014.. dat is dus alweer bijna 6 hele jaren. Dat is een lange periode.. waarin ik diepe dalen en vele opnames heb gehad. Nu is het wel zo dat ik de laatste niet echt waarde meer hecht aan onze afspraken. Ik heb niet meer het idee dat ik er iets aan heb. Ik blijf mij zo voelen zo als ik mij altijd al voel. Meestal harstikke beroerd/depressief en soms wel oke. <-- nee helaas ook niet vrolijk of blij. We hebben het er dan ook al een paar maanden over stoppen. Maar toen wist ik nog niet dat zij al ontslag had genomen. Nu zij ermee stopt is dat deel al automatisch gestopt. Zij heeft mij wel nog gevraagd wat ik daarin wil. Een andere 1ste casemanager in het jeugdteam of een aanmelding bij het volwassen FACT-team. Ik gaf aan dat een andere casemanager in het jeugdteam niet veel zin meer heeft, aangezien ik in februari 23 word. En ik dan toch zou over moeten stappen naar het volwassen FACT. Dus nu maar de keuze gemaakt voor een aanmelding bij het volwassen team. Mijn begeleider zou dan meegaan naar de intake en de situatie uitleggen over mijn twijfel als ik wel verder wil met behandeling. Ik na de intake zou beslissen wat ik daarmee wil. Lastig lastig, ik bedoel echt motivatie om weer behandeling aan te gaan is er niet. Maar het gaat ook niet allemaal prima met mij. Ik ben nu al een jaar thuis zonder opnames omdat ik nu een trouwe viervoeter heb. En ik eigenlijk geen leven heb daarnaast. Ik bedoel ik hoef niks. Mijn werk bestaat uit 2 uurtjes per week overblijven. En geloof het of niet , maar soms is mij dat al teveel. En nu vraag je je soms af, verveeld ze zich niet dan. Nou nee, het is zo ontzettend druk in mijn hoofd dat ik tot helemaal niks kom, zelfs een film kijken lukt mij niet, laat staan iets aan mijn online mbo opleiding iets doen.
Mijn hond geeft mij wel wat rust. Als ik een stukje moet gaan lopen, loop ik altijd met een super enthousiaste doodle . 20 december wordt mijn liefste alweer 1 jaar.

Zijn er dan nog dingen waar mee ik bezig ben. Jep ik baal ervan dat mijn ptss, depressies mijn hele leven heeft beïnvloed. Ik ben niet meer de leergierige, ambitieuze jongedame die ik was. Maar als ik terug kijk ben ik dat al jaren niet meer helaas. Het lijkt wel dat mijn IQ met de dag daalt. Ik schrijf geen foutloze stukken meer, ik kan de simpelste sommen niet meer oplossen. En het lijkt er zelfs op dat mijn woordenschat ook flink verminderd is in die zin dat ik soms niet meer op woorden kom als ik een gesprek voer. Nu ben ik bang dat dit misschien ook wel door mijn medicatie komt. Ik slik notrileen als antidepressiva, en heb daarbij best nare bijwerkingen zoals een snelle hartslag en verminderd zicht, wat steeds erger lijkt te worden. Ik moet nu een afspraak maken met de oogarts om te kijken als het ook echt door de medicatie komt. Dit is dus ook weer nadelig in mijn rijopleiding. Het liefst stop ik ook met die rotzooi, maar ik voel mij nu al slecht, zonder medicatie maakt het mij wel heel lastig.

Dan heb je ook nog de komende feestdagen. Ik heb daar een hekel aan, gezellig moeten doen terwijl je je helemaal niet gezellig voelt. December is ook wel de maand waarin je terug kijkt naar het jaar. En zoals de laatste 10 jaar is deze evaluatie niet erg vrolijk. Overleven is vaak het woord wat het jaar samenvat.
Nu helpt de zorg voor mijn lieve hond wel. T zorgt ervoor dat ik iets kan terug geven aan mijn familie.
Ik ben dan niet succesvol of iets waar je trots op kunt zijn , maar ik heb wel een lieve doodle, die enorm veel liefde en trots brengt. Hierdoor voel ik mij iets waardevoller.

Ik zal eind december wel weer even kort hier neer schrijven hoe het jaar was. Is inmiddels wel een beetje traditie geworden.. ookal durf/wil ik mijn jaarevaluatie niet meer op FB delen. Want ja, wie ben ik nou. Ik heb weinig bereikt, terwijl al mijn vrienden afstuderen of andere uitdagingen hebben overwonnen. Het is zelfs zo dat mijn ''kliniekvrienden'', veel van hen, weer een stuk beter in het leven staan. Daar ik ben ik wel heel trots op. Ik gun ze het ook van harte. Maar zelf zou ik ook wel weer normaal mee kunnen doen met de maatschappij.

Is er dan nog iets? Ja, mijn eetgedrag. Het lijkt alsof ik nooit meer honger heb. Wat zich ook wel eens uit in enorme eetbuien.. omdat ik dan de controle verlies. Maar ook dat ik soms niet meer dan een kommetje soep op een dag op kan. Nu scheelt het dat ik de weekenden meestal bij mijn vader ben. <-- Ik ben de weekenden nu bij pap sinds ik mijn lieve doodle heb . Hier is meestal wel controle in maaltijden. Ochtend middag avond. Dat is erg fijn. Zo sla ik nooit helemaal door.

Nu ga ik er echt een einde ga breien want ik ben alweer veel te lang aan het typen en het kost mij best wat energie, gek genoeg.

Doeg, tot eind deze maand