Verslag eerste week
Jeps, bij gebrek aan internet ben ik mijn gedachten maar op gaan schrijven en opgeslagen, om zo in het weekend alles in één keer eruit te spugen 
Dag 1; 11 sept
Zo, zit er net een uur denk ik nou, en het bevalt me wel, mijn nieuwe huisje. Omdat ik mijn verslagen niet meer elke dag online kan brengen doen we het maar zo.
Het valt mijn moeder zwaar dat ik uit huis ga. Ze zegt het wel niet en ze is ook ergens wel erg blij dat ik deze kans krijg, maar ik zie aan haar ogen dat ze nog geen afscheid wil nemen. En ik zie het ook niet als een afscheid. Want, zoals al eens eerder is gezegd, afscheid nemen bestaat niet.
Ik snap het wel. De jongste die het eerst oud wordt. De andere twee zijn ouder, maar ergens voel ik mij toch net iets volwassener. En ik weet dat ik dat eigenlijk niet mag zeggen. Maar ach, eer zij dit lezen…
De kleine wordt groot en gaat de grote wereld in, zonder haar hand. En ach, ik zal wel tien keer, of vaker, op m’n kop knallen, maar dan sta ik toch weer op en loop weer verder?! Het is leerzaam en dat is het leven.
En is dat niet het proces van ouder zijn? Je kinderen verwelkomen en er weer afscheid van nemen. Want zo is het toch? Ik kan niet voor altijd bij haar blijven, al zou ze het zo graag willen. En als ik het geld had (misschien later ) dan zou ik een groot huis bouwen waar we allemaal weer bij elkaar kunnen wonen. Maar eer die tijd daar is, dan zijn we alweer zo veel jaren verder. Wie weet hoe de situatie dan is.
Ik wil het denk ik niet eens weten.
En daar zit ik dan, helemaal alleen in mijn grote kamertje, met een rommelende maag. Het studenten leven, god wat zal ik er aan moeten wennen. Niet meer altijd eten in de kast. Nee, dat absoluut niet…
Dus, ik zal mijn moed maar bij elkaar rapen en mijzelf naar de super begeven. Om zo mijn maaltijd dadelijk bij een te halen.
Jep, want zo leven studenten, denk ik…
dag 2; 12 sept
Het is weer een sanne dag…
Goed, de hoofdpijn valt mee, en ik heb de inhoud van mijn maag er nóg niet uit gegooid, maar ik heb het gevoel dat dat nooit lang meer zal duren. Poepoe, dit was serieus de laatste keer dat ik heb gedronken. nU weet ik het zekerr. Vies spul.
Bram ligt nog hartstikke nokkie, ik heb geen zin meer om te slapen. Zal zo eens wat water pakken.
Een douche zou me goed doen, maar het warme water doet het niet. Helaas. Heb ik weer he.
We waren gisteren naar de 3 gezusters geweest en het was goed vertoeven. Helaas dronk ik weer eens té snel en tegen half 2 wilde ik weer naar huis. Ik was moe en niet gedreven genoeg meer om uit mijn dak te gaan. Helaas voor die twee meisjes die Bram’s kale kop af likten. Ze waren leuk hoor, daar niet van, maar niet mijn meisjes.
Jezus, wat is het vroeg. Ik ook met mijn goede ideeën.
En dan komt er nog eens bij, mijn computer heeft weer eens zijn kuren. Ik denk dat mijn harde schijf weer eens loeivol zit, en dat schiet niet op natuurlijk.
Maar ik ga weer eens even verder. Kijken of ik het misschien kan oplossen, waarschijnlijk niet, maar je weet nooit.
dag 4; 14 sept
Het is wel een beetje eenzaam, op jezelf wonen. Ik kom thuis en er is niemand die op me wacht. Een lege ruimte, gevuld met materiële papperassen wat enkel herinneringen geeft, maar zelf geen leven heeft. Niets om te doen. Enkel hier mijmeren achter dit beeldscherm. Je gaat nadenken.
Nadenken over alledaagse en niet alledaagse dingen. De ditjes en de datjes, de koetjes en de kalfjes, de bloemetjes en de bijtjes. Maar ook over wat was en is. Wat komt en gaat.
En mijn god wat realiseer ik me soms hoe veel ik mee heb gemaakt. En ik vraag me soms ook wel af waaróm ik in godsnaam zoveel heb meegemaakt? Klaarstomen voor de harde toekomst? Mijn weg naar volwassenheid?
Deze muren om mijn heen zijn net zo leeg als mijn gedachten en toch ga ik overal heen. Alle dingen die zijn geweest, zitten in mijn hoofd.
Ik mis mijn vader. Misschien nu zelfs meer dan voorheen. Maar ik voel me wel zoveel zelfstandiger. Want ik weet dat dit hetgeen is wat hij me zou willen zien doen. Gelukkig en bezig met hetgeen waar ik van hou. En ik weet dat er tegenslagen zijn, och god, natuurlijk zijn die er. Maar ach, ook hij ging daar mee om.
Het is vreemd, zo geïsoleerd van de wereld. Niet meer in contact met mijn oude wereldje. Ik heb zonder er echt over na te denken, zo’n grote stap uit mijn droomwereld en in de realiteit genomen!
Maar ik realiseer me nog niet dat ik hier niemand heb. Net zoals nu, zit ik hier, achter die computer, nostalgische gedachten op papier te zetten, zodat ik dat later weer in mijn collums kan zetten.
Het doet me goed, want ik heb hier niemand om mee te praten. Ik voel me net Tom Hanks in Cast Away. Uit pure wanhoop zou ook ik tegen een knuffelbeer te praten, in plaats van tegen een voetbal, om zo maar iemand om mee te praten te hebben. Mijn spreekwoordelijke Wilson.
Het zit allemaal in je hoofd zegt men, en dat is ook zo. Het is één psychische boel, deze hele wereld zelfs. Maar zo diep wilde ik er niet in gaan. Niet vandaag.
Vandaag houden we het bij de trieste ditjes en datjes, mijn nostalgische koetjes en kalfjes, die irritante bloemetjes en bijtjes. Over wat is geweest en nog steeds is. Wie komt, die gaat.
dag 7; 17 sept
Pfff ben echt zupermoe. School is niet alleen saai, maar ook supervermoeiend. Een week gewoon geen jazz gehad en ik baal als een stekker. Alleen maar modern, expressie, je kent het wel, helemaal terug komen in je lichaam. niet in trance raken, maar wel je centre vinden. Bla bla bla. Het is kut. Je doet in feite geen reet, tenminste zo voelt het, maar het vergt wel erg veel inspanning en zulke lessen, daar krijg je dan weer geen energie boost van. Je zakt alleen maar meer in. En ik heb die boost juist zo erg nodig, anders ben ik niets waard. Lichamelijk niet, maar ik wordt er ook niet veel vrolijker op volgens mij.
Net een uur lang naar gelul moeten luisteren over theaterbelichting. Wat moet ik daar nou weer mee??? Erg interessant was dat ook al niet. Dus ik heb ook meerendeel van de tijd zitten tekenen. Daarna zou ik eigenlijk modern krijgen en daarna alleen maar theorie. Anatomie, kunstgeschiedenis, enzovoorts. Dus ja, daar had ik al helemaal geen zin in. En ik voel me ook niet echt kiplekker, dus heb mezelf maar een dagje vrij gegeven. Ik weet het, hier moet ik geen gewoonte van maken. Niet net zoals vorig jaar ofzo. Maar dit is de eerste keer, en ik vind dat 1 keer om de twee maanden, of drie maanden, dat moet toch wel kunnen??? Of spreek ik nu echt wartaal uit???
Ik zal zo maar eens in bad gaan liggen, wie weet wordt mijn humeur daar nog van opgekikkerd. En daarna ga ik bamisoep maken, ghehe. Het wonder-studenten-menu!
Dag 1; 11 sept
Zo, zit er net een uur denk ik nou, en het bevalt me wel, mijn nieuwe huisje. Omdat ik mijn verslagen niet meer elke dag online kan brengen doen we het maar zo.
Het valt mijn moeder zwaar dat ik uit huis ga. Ze zegt het wel niet en ze is ook ergens wel erg blij dat ik deze kans krijg, maar ik zie aan haar ogen dat ze nog geen afscheid wil nemen. En ik zie het ook niet als een afscheid. Want, zoals al eens eerder is gezegd, afscheid nemen bestaat niet.
Ik snap het wel. De jongste die het eerst oud wordt. De andere twee zijn ouder, maar ergens voel ik mij toch net iets volwassener. En ik weet dat ik dat eigenlijk niet mag zeggen. Maar ach, eer zij dit lezen…
De kleine wordt groot en gaat de grote wereld in, zonder haar hand. En ach, ik zal wel tien keer, of vaker, op m’n kop knallen, maar dan sta ik toch weer op en loop weer verder?! Het is leerzaam en dat is het leven.
En is dat niet het proces van ouder zijn? Je kinderen verwelkomen en er weer afscheid van nemen. Want zo is het toch? Ik kan niet voor altijd bij haar blijven, al zou ze het zo graag willen. En als ik het geld had (misschien later
) dan zou ik een groot huis bouwen waar we allemaal weer bij elkaar kunnen wonen. Maar eer die tijd daar is, dan zijn we alweer zo veel jaren verder. Wie weet hoe de situatie dan is.Ik wil het denk ik niet eens weten.
En daar zit ik dan, helemaal alleen in mijn grote kamertje, met een rommelende maag. Het studenten leven, god wat zal ik er aan moeten wennen. Niet meer altijd eten in de kast. Nee, dat absoluut niet…
Dus, ik zal mijn moed maar bij elkaar rapen en mijzelf naar de super begeven. Om zo mijn maaltijd dadelijk bij een te halen.
Jep, want zo leven studenten, denk ik…
dag 2; 12 sept
Het is weer een sanne dag…
Goed, de hoofdpijn valt mee, en ik heb de inhoud van mijn maag er nóg niet uit gegooid, maar ik heb het gevoel dat dat nooit lang meer zal duren. Poepoe, dit was serieus de laatste keer dat ik heb gedronken. nU weet ik het zekerr. Vies spul.
Bram ligt nog hartstikke nokkie, ik heb geen zin meer om te slapen. Zal zo eens wat water pakken.
Een douche zou me goed doen, maar het warme water doet het niet. Helaas. Heb ik weer he.
We waren gisteren naar de 3 gezusters geweest en het was goed vertoeven. Helaas dronk ik weer eens té snel en tegen half 2 wilde ik weer naar huis. Ik was moe en niet gedreven genoeg meer om uit mijn dak te gaan. Helaas voor die twee meisjes die Bram’s kale kop af likten. Ze waren leuk hoor, daar niet van, maar niet mijn meisjes.
Jezus, wat is het vroeg. Ik ook met mijn goede ideeën.
En dan komt er nog eens bij, mijn computer heeft weer eens zijn kuren. Ik denk dat mijn harde schijf weer eens loeivol zit, en dat schiet niet op natuurlijk.
Maar ik ga weer eens even verder. Kijken of ik het misschien kan oplossen, waarschijnlijk niet, maar je weet nooit.
dag 4; 14 sept
Het is wel een beetje eenzaam, op jezelf wonen. Ik kom thuis en er is niemand die op me wacht. Een lege ruimte, gevuld met materiële papperassen wat enkel herinneringen geeft, maar zelf geen leven heeft. Niets om te doen. Enkel hier mijmeren achter dit beeldscherm. Je gaat nadenken.
Nadenken over alledaagse en niet alledaagse dingen. De ditjes en de datjes, de koetjes en de kalfjes, de bloemetjes en de bijtjes. Maar ook over wat was en is. Wat komt en gaat.
En mijn god wat realiseer ik me soms hoe veel ik mee heb gemaakt. En ik vraag me soms ook wel af waaróm ik in godsnaam zoveel heb meegemaakt? Klaarstomen voor de harde toekomst? Mijn weg naar volwassenheid?
Deze muren om mijn heen zijn net zo leeg als mijn gedachten en toch ga ik overal heen. Alle dingen die zijn geweest, zitten in mijn hoofd.
Ik mis mijn vader. Misschien nu zelfs meer dan voorheen. Maar ik voel me wel zoveel zelfstandiger. Want ik weet dat dit hetgeen is wat hij me zou willen zien doen. Gelukkig en bezig met hetgeen waar ik van hou. En ik weet dat er tegenslagen zijn, och god, natuurlijk zijn die er. Maar ach, ook hij ging daar mee om.
Het is vreemd, zo geïsoleerd van de wereld. Niet meer in contact met mijn oude wereldje. Ik heb zonder er echt over na te denken, zo’n grote stap uit mijn droomwereld en in de realiteit genomen!
Maar ik realiseer me nog niet dat ik hier niemand heb. Net zoals nu, zit ik hier, achter die computer, nostalgische gedachten op papier te zetten, zodat ik dat later weer in mijn collums kan zetten.
Het doet me goed, want ik heb hier niemand om mee te praten. Ik voel me net Tom Hanks in Cast Away. Uit pure wanhoop zou ook ik tegen een knuffelbeer te praten, in plaats van tegen een voetbal, om zo maar iemand om mee te praten te hebben. Mijn spreekwoordelijke Wilson.
Het zit allemaal in je hoofd zegt men, en dat is ook zo. Het is één psychische boel, deze hele wereld zelfs. Maar zo diep wilde ik er niet in gaan. Niet vandaag.
Vandaag houden we het bij de trieste ditjes en datjes, mijn nostalgische koetjes en kalfjes, die irritante bloemetjes en bijtjes. Over wat is geweest en nog steeds is. Wie komt, die gaat.
dag 7; 17 sept
Pfff ben echt zupermoe. School is niet alleen saai, maar ook supervermoeiend. Een week gewoon geen jazz gehad en ik baal als een stekker. Alleen maar modern, expressie, je kent het wel, helemaal terug komen in je lichaam. niet in trance raken, maar wel je centre vinden. Bla bla bla. Het is kut. Je doet in feite geen reet, tenminste zo voelt het, maar het vergt wel erg veel inspanning en zulke lessen, daar krijg je dan weer geen energie boost van. Je zakt alleen maar meer in. En ik heb die boost juist zo erg nodig, anders ben ik niets waard. Lichamelijk niet, maar ik wordt er ook niet veel vrolijker op volgens mij.
Net een uur lang naar gelul moeten luisteren over theaterbelichting. Wat moet ik daar nou weer mee??? Erg interessant was dat ook al niet. Dus ik heb ook meerendeel van de tijd zitten tekenen. Daarna zou ik eigenlijk modern krijgen en daarna alleen maar theorie. Anatomie, kunstgeschiedenis, enzovoorts. Dus ja, daar had ik al helemaal geen zin in. En ik voel me ook niet echt kiplekker, dus heb mezelf maar een dagje vrij gegeven. Ik weet het, hier moet ik geen gewoonte van maken. Niet net zoals vorig jaar ofzo. Maar dit is de eerste keer, en ik vind dat 1 keer om de twee maanden, of drie maanden, dat moet toch wel kunnen??? Of spreek ik nu echt wartaal uit???
Ik zal zo maar eens in bad gaan liggen, wie weet wordt mijn humeur daar nog van opgekikkerd. En daarna ga ik bamisoep maken, ghehe. Het wonder-studenten-menu!
18 sep 2004 - bewerkt op 18 sep 2004
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 09 okt 2008 Vaselis
- O 18 jul 2008 Bad gift ( 2 )
- O 02 jul 2007 Peter Gabriel; 'Warm up tour' 2007 ( 2 )
- O 25 mei 2007 A.M.A.Z.I.N.G. ( 6 )
- O 23 mei 2007 Omdat het zo leuk is... ( 1 )
- O 07 mei 2007 Ghehe I too flow with the crowd
- O 18 sep 2006 vriendjes... ( 3 )
- O 21 mei 2006 irritaties... en update van mij ( 3 )
- O 09 mei 2006 daar ben ik weer eens ( 6 )
- O 01 feb 2006 troubles, advice....? ( 5 )
- O 30 sep 2005 update ( 2 )
- O 11 sep 2005 dolgelukkig ( 2 )
- O 20 aug 2005 moppersmurf ( 2 )
- O 19 aug 2005 verdrietig ( 2 )
- O 16 aug 2005 goedenacht ( 2 )