Vervolg Dag 2: het besef...
Mijn slecht gevoel word nog groter. Ik las net het verhaal van iemand, waaruit blijkt dat het morge terug school is! Meteen zie ik mijn klasgenoten weer voor me, vooral de grootste eikels van de troep. Er zijn natuurlijk ook vriendinnen, maar nu zie ik alleen hen voor me. Onze klas word gestuurd door één stoere, oudere jong. Zijn vrienden noemen hem 'het alfamannetje'. Kan het nog dommer?!? De gedachte om zijn lelijke kop en z'n vriendjes opnieuw te zien doet me de moed in de schoenen zakken. Waarom moet ik hem niet? Even denken... Misschien omdat hij een eikel is, die altijd zijn zin moet hebben! Krijgt hij die niet, dan doet hij moeilijk. Op een grappig manier, behalve als hij het tegen jouw heeft. Dit jaar is hij meer tegen de leerlingen, maar vorig jaar was hij erg. Heel vervelend, altijd commentaar. Ik hoop zo dat ik dit jaar niet weer naast hem moet zitten. Oké, ik verveel jullie hier waarschijnlijk mee, dus ik hou op over hem. Morgen school... Wat roept dit bij jullie op? Bij mij denk ik aan die vervelende leerkracht van Nederlands, die me niet kan hebben. En die waarschijnlijk gaat uitvliegen tegen me omdat ik een boek dat ik moest lezen niet heb gelezen. Spijtig toch... School, het slachthuis zouden ze het beter noemen! En dan zeggen ze dat wij niet werken...
In mijn achterhoofd klinkt een bepaald liedje, dat zich in mij blijft afspelen:
And now I try hard to make it
I just want to make you proud
I'm never gonna be good enough for you
Can't pretend that I'm alright
And you can't change me
Cause we lost it all
Nothing lasts forever
I'm sorry, I can't be perfect
Now it just too late
And we can't go back
I'm sorry, I can't be perfect
ps: De namen die ik in mijn dagboek gebruik zijn niet echt!
JustBiatch, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende