verwarring
Vandaag dus werken.. Helemaal niks te doen niemand die wat kwam drinken of eten.
Om 5 uur moest hij ook werken, ik keek er al helemaal naar uit maar stiekem was ik ook een beetje bang.. In welke mood zou hij vandaag zijn? Om half 5 kwam hij binnen met z'n nieuwe jas en een knal rood hoofd. Ik denk dat ik gelijk begon te stralen.. een half uur de tijd om te eten.. Toevallig mocht ik ook op dat moment gaan eten. Daar zaten we dan aan een tafel met nog wat andere collega's. Steeds schoten mijn ogen zijn kant op.. Leek het op staren? Ben ik zo geobsedeerd door hem? Vervolgens kreeg ik de slappe lach met een collega van mij omdat ze allemaal grapjes zat te maken. Niemand snapte onze humor en Hij kon wel lachen om ons gelach, hij was klaar met eten, stond op en liep weg met zijn bord op dat moment durfde ik ineens wel wat te zeggen en riep ik: Gauw weg wezen van dat irritante gelach! Hij gaf een glimlach, keek me recht in mijn ogen aan. Voordat hij om het hoekje verdween keek hij nog een keer naar me. Toen we allemaal weer aan het werk waren heeft hij me misschien nog 3 keer aangekeken zonder iets te zeggen. Daarna zei hij niks meer, kijk hij chagrijnig en deed hij alsof ik niet bestond. Ik weet niet of ik iets verkeerd heb gedaan of dat hij gewoon chagrijnig was.. Ik kan hem gewoon totaal niet inschatten. Ik word er gek van, ik wil dit dus helemaal niet.
Om 5 uur moest hij ook werken, ik keek er al helemaal naar uit maar stiekem was ik ook een beetje bang.. In welke mood zou hij vandaag zijn? Om half 5 kwam hij binnen met z'n nieuwe jas en een knal rood hoofd. Ik denk dat ik gelijk begon te stralen.. een half uur de tijd om te eten.. Toevallig mocht ik ook op dat moment gaan eten. Daar zaten we dan aan een tafel met nog wat andere collega's. Steeds schoten mijn ogen zijn kant op.. Leek het op staren? Ben ik zo geobsedeerd door hem? Vervolgens kreeg ik de slappe lach met een collega van mij omdat ze allemaal grapjes zat te maken. Niemand snapte onze humor en Hij kon wel lachen om ons gelach, hij was klaar met eten, stond op en liep weg met zijn bord op dat moment durfde ik ineens wel wat te zeggen en riep ik: Gauw weg wezen van dat irritante gelach! Hij gaf een glimlach, keek me recht in mijn ogen aan. Voordat hij om het hoekje verdween keek hij nog een keer naar me. Toen we allemaal weer aan het werk waren heeft hij me misschien nog 3 keer aangekeken zonder iets te zeggen. Daarna zei hij niks meer, kijk hij chagrijnig en deed hij alsof ik niet bestond. Ik weet niet of ik iets verkeerd heb gedaan of dat hij gewoon chagrijnig was.. Ik kan hem gewoon totaal niet inschatten. Ik word er gek van, ik wil dit dus helemaal niet.
20 jan 2013
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 mei 2013 Het gaat vanzelf
- O 27 apr 2013 Waarom?
- O 24 mrt 2013 Zijn gevoelens
- O 18 mrt 2013 Steeds weer zo alleen
- O 27 feb 2013 ik denk veel te veel
- O 25 feb 2013 Elke avond
- O 24 feb 2013 Jouw
- O 14 feb 2013 Hier bij mij
- O 12 feb 2013 Lieverd ( 2 )
- O 11 feb 2013 Valentijn... ( 2 )
- O 10 feb 2013 Jij ( 3 )
- O 04 feb 2013 gefrustreerd ( 1 )
- O 29 jan 2013 3e wiel..
- O 26 jan 2013 Jaloers :(
- O 23 jan 2013 Onzekerheid