verwonderen

Eigenlijk moet ik al nodig gaan slapen want die verdomde wekker gaat weer om kwart voor zes af en ik ben iemand die de nodige uren slaap nodig heeft maar soms verwonder ik me zo over mensen dat dat even moet bezinken. Zo ook nu.
Ik heb een collega (ja alweer 1) die behoorlijk complex in elkaar zit. Ik ken haar nu een jaar of 4/5 en kan haar soms echt niet volgen. Zelden heb ik iemand meegemaakt die zichzelf zo in de knoop kan piekeren, die beren op de weg ziet zo groot als huizen, die competities in haar hoofd heeft die niet bestaan, de lat voor zichzelf te hoog legt en anderen van borderline beticht terwijl ze zelf al jaren bij een psych loopt. Die zo impulsief is als de hel: ik voel me minderwaardig omdat mijn borsten te klein zijn, dus een borstvergroting. Ik ben bijna 30 heb geen relatie maar wil wel kinderen hup dan maar k.i. (ik mag het niet zeggen maar god zij dank is dat mislukt), ik heb door die k.i. behandelingen eigenlijk niet zo veel geld meer maar laat ik toch maar een huis kopen, enfin een heel scala van naar mijn idee ondoordachte handelingen. Mijn gevoel voor haar is van medelijden (zoals ze het mij heeft vertelt komt ze uit een behoorlijk verknipte familie) naar stik er lekker in (er zijn wat dingen voorgevallen waardoor ik haar niet meer vertrouw) naar wederom medelijden maar met behoorlijk wat achterdocht. Gek genoeg neemt ze me nog steeds in vertrouwen en vraagt ze om raad. Ze is nu ziek, nogal raadselachtig wat ze heeft het riekt naar een burnout. Ze heeft in ieder geval wel al haar collega's van facebook gegooit (mij een dag later maar toch) terwijl ze daar eerst zelf heel veel commentaar op had toen een andere collega dat had gedaan. Maar goed, ik kan het uren ovee haar hebben, maar die wekker hé...