Viezerik, wat moet je van me.

Geschreven op 7 september 2008


Zaterdagavond, ik fietste alleen, het enige dat bij me was, was mijn mp3 speler. Ik was onderweg naar huis, fietste snel. Met de gedachte dan sneller thuis te zijn en dat is ook wel logisch, als je snel fietst dat je dan sneller thuis bent. Misschien had ik dit juist nooit moeten doen. Ik kwam langs 2 jongens gefietst, ik hoorde verder vrij weinig en dat kwam door de muziek. Ze riepen dingen, ik hoorde wel wat maar dat was zo ver weg dat het niet tot me door drong dat ze het tegen mij hadden en al had ik het wel doorgehad, had ik nog niet gereageerd. Ik ben gewoon niet zo iemand die op zulke dingen reageert, waardoor je uiteindelijk de hoer bent omdat je niks laat weten.

Ik was bijna thuis, ik keek achterom om te kijken of ik in kon slaan richting huis. En op dat moment zaten die 2 jongens recht achter me. Ik ben nog sneller gaan fietsen dan ik al deed, dit om hun te ontwijken. Maar de ene jongen die sneed een stukje af en voordat ik t wist hadden ze mij van mijn fiets getrokken. Het enige wat door me heen ging was ‘Laat me met rust’ ‘Wat moet je van me’. Dit was ook het enige wat ik uit kon brengen. Ik voelde me zo klein worden, zo alleen, zo, zo, zo.. Ik kan de woorden er niet echt voor vinden. Zij genoten hiervan en dit deed me alleen nog maar meer pijn. Waarom gebeurt dit, laat dit alsjeblieft een droom zijn, laat me dadelijk wakker worden. Maar dat gebeurde niet, dit was werkelijkheid, de harde, pijnlijke werkelijkheid. Ze begonnen aan me te zitten, streelde mijn borsten en gingen zo door naar beneden. Ik wilde niet, waarom deden ze dit, wat had ik ze misdaan? Ik begon te huilen en riep alleen maar ‘nee, nee, nee!!!!’ ‘kappen nou!’ Maar hoe harder ik die dingen riep, hoe leuker ze het vonden en hoe meer ze doorgingen, hoe konden ze hiervan genieten? Hoe konden ze? Ik lag inmiddels half uitgekleed op straat, 1 jongen heeft een hand op mijn mond gehouden zodat ik niet meer kon schreeuwen, 1 jongen bleef doorgaan met mij uitkleden. De enige gedachte die ik nog had was ‘Viezerik, blijf van me af.’ Maar het leek alsof ik er niks aan kon doen. Ik heb geprobeerd weg te komen, maar het lukte me niet. 2 jongens tegen 1 meisje, wat wil je nou. Zij waren te sterk voor mij, ik kon ze niet aan en dat wist ik zelf ook wel. Er kwam een rilling van pijn over me heen. Hij lag op me, hij begon me, hij begon me, WAT? De jongen die zijn hand over mijn mond had beet ik in zijn hand en liet mijn hoofd los, ik ben gaan gillen wat de jongen die op mij lag weer deed schrikken, ze hebben me nog een trap nagegeven en zijn gegaan. En ik lag daar, alleen, koud, verkracht. Ik kon niks meer uitbrengen, kon aan niks anders meer denken. Ik had de energie niet eens meer om op te staan, ik voelde me behalve heel zwak ook nog eens ontzettend vies. Ik heb al mijn energie toen verzamelt en ben opgestaan, ik heb me kleding aangetrokken, voor zo ver dat nog kon en ben naar huis gegaan.

Ik kwam thuis en zag dat er niemand was. Het was een opluchting, maar ook een teleurstelling. Ik wilde zo graag uithuilen, ik moest mijn verhaal gewoon kwijt maar durfde het eigenlijk toch niet dus was het misschien maar beter dat ze er niet waren. Ik wilde dolgraag de douche in stappen, maar ik wist dat dit ook niet slim was wanneer je verkracht was. Ik was overstuur en heb een vriend van me gebeld. Die is meteen naar mij toegekomen, bij hem heb ik een hele tijd zitten huilen. Hij zag aan me dat ik helemaal kapot was, maar niet wilde slapen omdat ik alleen thuis was. Hij beloofde mij om bij me te blijven tot er iemand thuis was, hij is met me mee naar boven gelopen en is bij me blijven zitten totdat ik in slaap viel. Of hij daarna naar beneden is gegaan of is blijven zitten weet ik niet. De laatste gedachte van die avond was ‘Ik ben verkracht’


Ik doe mijn maatschappijleer po over Aanrandingen & Verkrachtingen. Ik was van plan om daarbij
dus ook een soort dagboekje te maken over iemand die dat beschrijft waarbij het is gebeurt. Dit is
dag 1.
Zou 't wel leuk vinden om te horen wat jullie ervan vinden.

Kus.