Volwassenheid.

Ik moet eigenlijk leren, maar ik heb vooral gegamed, want ik ben een volwassen vrouw die verantwoordelijk is voor haar eigen acties en ik heb besloten om uit te stellen en de consequenties ervan te accepteren. Ik heb morgen nog. En het weekend. En dat was het. Eigenlijk zou ik moeten leren.

Ik sprak laatst een oud-klasgenoot van de middelbare school. Ik zat naast haar in de bus en we hadden een gesprek, ik bedoel; ze vertelde uitgebreid over haar leven en ik stelde wat vragen. Dat ze van plan was om een huis te gaan kopen met haar vriend, want een huis huren is geldverspilling, ze kon zoveel aanvragen voor de hypotheek en haar ouders zouden dan zoveel 'even bijleggen'. Het idee dat je op je eenentwintigste al een huis gaat kopen vind ik wel heftig. Het is dat ze rijke ouders heeft die effe een tonnetje-en-nog-iets op hun spaarrekening hebben staan, anders had het ook niet gekund. Maar... Ik zou nog helemaal geen huis willen op deze leeftijd. Ik kan me er niet helemaal in verplaatsen. Nou ja, een tuin is wel fijn?

Vroeger dacht ik dat volwassenheid samenhing met leeftijd, maar volgens mij geldt dit niet voor twintigjarigen. Je hebt zevenentwintigjarigen die nog constant aan het drinken en feesten zijn en je hebt eenentwintigjarigen die een fucking huis gaan kopen. Het is misschien eerder de levensfase dan de leeftijd, als het gaat om volwassenheid.
Ik vraag me af of ik volwassen over kom. Of helemaal niet. Of een beetje. Of in sommige situaties. Ik kan de druk van de boiler aanpassen? Ik kan de was doen en schoonmaken en koken? Ik kan de waterkoker ontkalken en goed koekjes bakken? Is dat volwassen? En ik stem.


Ik vind de reacties op nu.nl heel interessant om te lezen. Het is vaak een specifiek soort volk dat reageert. Zo zijn er altijd mensen die héél véél verstand hebben van interventies en maatregelen en met een uitgebreid plan komen om een dergelijk probleem aan te pakken. Bijvoorbeeld: twee kinderen van twaalf maken een dreigend telefoontje naar een supermarkt. Volgens een reactie moeten ze de bak in. Dat moet. Dat zal ze leren, namelijk.
Ik snap niet waarom mensen zich niet realiseren dat er een ingewikkeld, op wetenschap gebaseerd systeem achter dit soort dingen zitten. Of: ik snap niet waarom mensen denken dat twaalfjarigen als volwassenen behandeld moeten worden. Er is een reden dat de wet is zoals het is. Je weet het echt niet beter. Afijn, ik heb jeugdrecht niet gehaald, dus zoveel kennis heb ik nou ook niet over dit onderwerp. Ik laat het graag over aan de deskundigen. Of ben ik nu geïndoctrineerd of iets dergelijks?

Ik vind vooral de reacties van FvD-stemmers interessant, omdat je overduidelijk kan lezen dat ze FvD-stemmers zijn. Zo gaat het over 'linkse indoctrinatie', 'een nieuwe wind gaat waaien' of 'een nieuw tijdperk breekt aan'... Het is niet zo origineel. En iedereen die niet op FvD stemt, maar het toevallig eens is met een standpunt, benoemt natuurlijk in hun reactie dat ze niet op FvD hebben gestemd, ondanks dat ze het dus eens zijn. Dat vind ik ook een leuk fenomeen. Het is alsof je altijd het één of het ander moet zijn. Je kan het best eens zijn met één standpunt en de rest verwerpen.


Vandaag is het laatste werkcollege van dit blok en dan is het bye-bye psychologievakken voor mij. Dan ga ik weer de andere sociale wetenschappen in. Vroeger wilde ik altijd psychologie doen, maar ik heb uiteindelijk toch voor ASW gekozen en nu ben ik ergens wel blij dat ik dat heb gedaan. Psychologie is heel leuk, maar ergens voelt het 'beperkt'. Het gaat over eigenschappen of kenmerken binnen individuen. Maar ik vind het belangrijk om algemeen gedrag over groepen mensen te weten, voor interventies en dergelijken. Ben ik beïnvloed door kracht van ASW? Interdisciplinariteit en probleemgerichtheid? Oh nee.


Ik heb wel altijd dat ik fysiek zenuwachtig word voor presentaties. Dan gaan mijn handen trillen en mijn stem gaat stokken en ik vind het vervelend, want ik voel me niet zenuwachtig, alleen mijn lichaam voelt zich zenuwachtig. Meestal houdt het na een paar minuten op, maar op dat soort momenten vraag ik me af of ik niet nog een klein kindje ben.
Jong en onwetend. Pas twintig jaar. Daar staat ze. Te trillen omdat ze moet presenteren voor leeftijdsgenoten die ze in de rest van haar leven nooit meer zal tegenkomen. En ze zweet zich een ongeluk.
Dat is het leven.