Voor altijd in mijn hart

Een aantal jaar geleden is mijn Opa overleden... Dit heeft me heel erg geraakt.. Met mijn Opa kon ik praten, ook al was ik nog jong hij nam me altijd serieus en wist vaak precies wat er in mijn om ging. Zijn overlijden heeft me van binnen een beetje kapot gemaakt... Ik was er helemaal kapot van.. Heb dagen achter elkaar gehuild, ik was mijn beste maatje kwijt..
Ik ben ook een hele tijd boos geweest op mijn moeder, terwijl zij haar vader kwijt was.. Het zat namelijk zo, mijn opa was al een hele tijd ziek.. hij lag al een jaar in het ziekenhuis en ik en mijn moeder & broertje gingen daar elke dag heen.. dan zat ik uren met mijn opa te praten hij vond het altijd geweldig als ik langs kwam [zijn kleine meid] maar op het laatst ging het telkens slechter met hem en mijn oma & mijn moeder besloten dat ze hem thuis zelf zouden verzorgen... hij mocht naar huis, iets wat hij heel graag wou.. Maar toen ging het al snel veel slechter met hem.. de avond voor dat hij overleed ging mijn moeder bij hem langs, ik bleef maar aandringen dat ik ook mee wou maar dit mocht niet omdat het zo slecht met hem ging.. De volgende dag was hij weg, mijn laatste kans om hem te zien was vervlogen.. ik zou hem nooit meer zien, Dit heb ik Mijn Moeder heel lang kwalijk genomen, Maar ze wou alleen maar dat ik hem zou herrinneren in de goede tijden niet toen hij er zo slecht uitzag.. Op zijn begrafenis had ik het niet meer.. ik heb de hele ceremonie zitten huilen ik miste hem zo.. Maar nu een paar jaar laten kan ik met trots aan MIJN opa terug denken, MIJN HELD.. op de begrafenis heb ik een gedicht voor gelezen [dat ik zelf gemaakt had] en al is het al 7 jaar geleden ik weet nog precies hoe hij gaat..