Ik heb je ziet persoonlijk gekent. Maar ben net als iedereen geschokt door wat er met jou is gebeurt. Er zijn al talloze verhalen over jou geschreven. En in ieder verhaal word weer gezegt hoe erg iedereen het vindt wat er met jou gebeurt is.
En al die verhalen heb ik gelezen. Ze hebben me aan het denken gezet. Dat een leven net een dunne, fijne draad is. En door het minst geringste kan die draad breken. Het lichtste gewicht kan de draad doen doorzakken. Dat kan bij iedereen gebeuren. Als het lot dat als bestemming voor je heeft bedacht. En iedereen is diep van binnen bang. Bang dat dat ook bij hem zal gebeuren. Net zoals het bij jou is gebeurt.
Je hebt hard gevochten. Je bent dagen en nachten lang de strijd aangegaan met je ziekte. En uiteindelijk was je moe. Moe van al het vechten. Te moe om door te gaan. Ik heb respect voor je. Omdat ik nooit zo hard zou kunnen vechten tegen een ziekte. En niet alleen respect voor jou, maar voor alle mensen die dat kunnen of heben gekunt.
Omdat ik je niet persoonlijk kende, weet ik niet wat je hebt moeten doormaken. Maar dat geeft ook niet, want 1 ding weet ik zeker. Wat er met jou is gebeurt mag met niemand meer gebeuren. En voor alle nabestande en famillie, vriende en ook voor de mensen die jou kenden: