Voor dalijk.
Lief dagboek,
Het is tien over acht. Ik ben ongeveer 40 minuten op, wat kan kan er mogelijk voor noemenswaardigs gebeurd zijn dat ik je nu al schrijf over vandaag? Het antwoord op die vraag is zowel niets als eigenlijk alles. De zon lacht vrolijk door het raam, mijn kamer is nog steeds de rommel die het altijd al was en daarmee tevens een representatie van mijn hoofd en ik heb zat te doen, vandaag en morgen. Nog een laatste tentamen leren, wat berichtjes sturen waar ik een beetje tegenop zie, weer een hele dag in de universitaire bibliotheek studeren, die een enorm gebrek aan daglicht heeft en uitkijken naar het weekend, waarvoor ook nog vanalles moet gebeuren.
All met al. Stress? Ja. Wat is er dan anders, kom ik weer hier om te zeuren, om te klagen, om negatief te zijn? Nee, omgekeerd. Er is iets veranderd. Ik ben opgestaan en ik zie ondanks alle hindernissen niet echt op tegen vandaag. Er is weinig om naar uit te kijken, behalve de volgende dag, maar ik voel me niet zo intens naar, gedeprimeerd, geprikkeld en doemdenkend als normaal op dit soort dagen. Voel ik me gelukkig? Nou niet per se, maar ik voel alsof ik het aankan, alsof het niet te veel gevraagd is en dat is al een stap vooruit.
Ik weet niet of het komt door de visolie pilletjes, die ik op aanraden van menig website op internet ben gaan slikken. Of dat het komt door het schrijven of dat ik toch onbewust zelf al mijn gedachtegang probeerde om te zetten in iets minder negatiefs of omdat ik gister en de dag ervoor met mensen gepraat heb, over niet verplichte dingen. Of misschien is het wel het schrijven, het schrijven aan jou wat me zo goed doet. Ik weet niet wat, maar ik voel me eindelijk alsof ik niet verder afglij. Opklimmen lukt ook nog niet en stilstaan is nooit goed, maar ik vind stilstaan in dit geval een stap vooruit. Al is het alleen maar voor vandaag.
Dit tekstje is niet noemenswaardig interessant, daarom twijfelde ik over delen. Maar wat kan het ook voor kwaad, niemand wordt gedwongen het door te spitten, maar mochten mensen echt de behoefte voelen me te leren kennen en zich door deze lap tekst heen willen worstelen, dan kan dat. Eigenlijk schrijf ik dit vooral voor mij, voor later, voor straks, voor dalijk. Voor wanneer de sleur van vandaag me weer op begint te breken. Zodat ik even terug kan lezen en kan weten, dat ik vanochtend even -bijna- gelukkig was.
Liefs,
Marit.
Het is tien over acht. Ik ben ongeveer 40 minuten op, wat kan kan er mogelijk voor noemenswaardigs gebeurd zijn dat ik je nu al schrijf over vandaag? Het antwoord op die vraag is zowel niets als eigenlijk alles. De zon lacht vrolijk door het raam, mijn kamer is nog steeds de rommel die het altijd al was en daarmee tevens een representatie van mijn hoofd en ik heb zat te doen, vandaag en morgen. Nog een laatste tentamen leren, wat berichtjes sturen waar ik een beetje tegenop zie, weer een hele dag in de universitaire bibliotheek studeren, die een enorm gebrek aan daglicht heeft en uitkijken naar het weekend, waarvoor ook nog vanalles moet gebeuren.
All met al. Stress? Ja. Wat is er dan anders, kom ik weer hier om te zeuren, om te klagen, om negatief te zijn? Nee, omgekeerd. Er is iets veranderd. Ik ben opgestaan en ik zie ondanks alle hindernissen niet echt op tegen vandaag. Er is weinig om naar uit te kijken, behalve de volgende dag, maar ik voel me niet zo intens naar, gedeprimeerd, geprikkeld en doemdenkend als normaal op dit soort dagen. Voel ik me gelukkig? Nou niet per se, maar ik voel alsof ik het aankan, alsof het niet te veel gevraagd is en dat is al een stap vooruit.
Ik weet niet of het komt door de visolie pilletjes, die ik op aanraden van menig website op internet ben gaan slikken. Of dat het komt door het schrijven of dat ik toch onbewust zelf al mijn gedachtegang probeerde om te zetten in iets minder negatiefs of omdat ik gister en de dag ervoor met mensen gepraat heb, over niet verplichte dingen. Of misschien is het wel het schrijven, het schrijven aan jou wat me zo goed doet. Ik weet niet wat, maar ik voel me eindelijk alsof ik niet verder afglij. Opklimmen lukt ook nog niet en stilstaan is nooit goed, maar ik vind stilstaan in dit geval een stap vooruit. Al is het alleen maar voor vandaag.
Dit tekstje is niet noemenswaardig interessant, daarom twijfelde ik over delen. Maar wat kan het ook voor kwaad, niemand wordt gedwongen het door te spitten, maar mochten mensen echt de behoefte voelen me te leren kennen en zich door deze lap tekst heen willen worstelen, dan kan dat. Eigenlijk schrijf ik dit vooral voor mij, voor later, voor straks, voor dalijk. Voor wanneer de sleur van vandaag me weer op begint te breken. Zodat ik even terug kan lezen en kan weten, dat ik vanochtend even -bijna- gelukkig was.
Liefs,
Marit.
14 apr 2016
- meld ongepast verhaal
-
Phlo (opgeheven op 06-12-2022)
donderdag 14 april 2016 09:20
(Wat studeer je eigenlijk?) -
Imagimary (opgeheven op 14-06-2022)
donderdag 14 april 2016 10:24
Je schrijft erg fijn. Leest lekker weg.
-
Amber1
donderdag 14 april 2016 10:44
Fijne dag vandaag
-
Zuko (opgeheven op 13-05-2020)
donderdag 14 april 2016 12:11
Prettige dag gewenst. Ook ik ben wel benieuwd wat je studeert.
-
rosannemarit
donderdag 14 april 2016 14:58
@Phlo @Zuko: PB
@Imaginmary Amber1: thanks voor de lieve reacties! Blij te horen en jullie ook een fijne dag.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 14 jan 2020 Hoe moet je relaxen dan? ( 2 )
- O 17 apr 2017 Pasen bij het thuisfront ( 5 )
- O 12 apr 2017 Vlaag van motivatie ( 5 )
- O 11 apr 2017 Vandaag ( 1 )
- O 11 apr 2017 Positiviteit en pornoambities 18+ ( 8 )
- O 09 apr 2017 Constructief denken ( 1 )
- O 17 feb 2017 Plannen ( 1 )
- O 09 feb 2017 Positiviteit ( 1 )
- O 09 feb 2017 Zelfbedrog
- O 29 jan 2017 Hard to get spelen zonder een lul te zijn. ( 4 )
- O 22 jan 2017 Proust
- O 23 dec 2016 Keuzes, ambities en angsten ( 2 )
- O 17 dec 2016 Het gras is altijd groener aan de overkant ( 3 )
- O 16 dec 2016 Dag Stress ( 1 )
- O 11 dec 2016 Sunday Vibes ( 1 )