Voor het eerst

Na 3.5 jaar samen te wonen, en 1 lieve dreumes van een jaar oud laat onze relatie alleen maar scheuren zien. Jouw vreemdgaan gedrag, struisvogel gedrag noem ik het, is nu uit de hand aan het lopen. Het begon met exxen appen, en op 'n gegeven moment probeerde je ook echt met ze af te spreken. Ik heb het altijd gepikt omdat ik nederig was, afhankelijk en vooral eenzaam. Sinds de geboorte van de kleine ben ook jij iedereen kwijt geraakt. Hoe bizar onze relatie ook was, ik dacht dat ik je eindelijk kon vertrouwen. Tot ik ontdekte dat je escorts opzocht op je mobiel, en niet dat alleen; ook mannen. Meerdere mailtjes met dat je zou afspreken, of je dat ooit heb gedaan zal ik nooit weten, maar dat ik nooit weg ben gegaan betekend niet dat ik het niet weet.

Het rare van dit alles is, je geeft me echt het gevoel dat je niet zonder mij, ons kan. Je heb tenslotte geen familie, of vrienden. Maar hoe kan het dat de enige persoon, die jou altijd heeft geholpen, er altijd voor je was, dat jij juist die persoon zo naar de klere werkt. Onze ruzie's lopen uit de hand, vandaag weer mailtjes gezien. "Kwam uit me spambox." Zeg je dan vol overtuiging.. Maar ik weet het. Ik weet het. Ik kon mij niet meer inhouden, en sloeg je uit wanhoop, verdriet.. Je vocht terug, waardoor ik onder de tafel belanden. Je bent zo van me weggelopen, zoals je altijd doet wanneer het je te heet onder de voeten wordt.

Ik moet hier weg, ik moet onafhankelijk worden, niemand gaat mijn leven veranderen zolang ik er niks aan doe. Ik wou dat ik hulp had, een luisterend oor, iemand waar ik soms naar toe kon als ik het niet meer zag zitten.

Deze 4 jaar van mijn leven, heb ik verkloot door in iets of iemand te geloven die ze handjes vol aan ze eigen had. Ik stond daar als 16-jarig meisje en natuurlijk vond ik het gaaf dat ik bij je kon inwonen en de "volwassene" uithangen. Ik wou dat ik was weggerent, naar de mensen had geluisterd. Ik was veel te onzeker voor iemand als jou, en jij heb daar goed gebruik van gemaakt.

Hoe moet ik opnieuw beginnen als ik geen idee heb wie ik ben, wie ik hiervoor was. Jij heb mij tot dit onzekere, wantrouwige en vooral; depressief mens gemaakt. En dat neem ik je kwalijk, want jij wist precies aan wat je begon.

Ik wou dat ik dit gewoon met een random iemand kon bespreken, iemand die mij er niet op zou vooroordelen. Want geloof me, ook ik begrijp niet zo goed wat ik met mezelf moet, wat ik mezelf heb aangedaan.. Maar vooral; wat voor vader ik mijn kind heb gegeven..

Ik baal, en het spijt me kleintje, dat mama fouten vroeger heeft gemaakt en dat het jou in de toekomst ongetwijfeld zal pijn doen.