Vooroordeel bijgesteld

Ondanks dat ik in asielzoekerswereld werk heb ik mijn vooroordelen.Het is erg... ik weet het. Zou het eigenlijk niet moeten bekennen maar iedereen maakt ze onbewust op basis van waarnemingen.
Een van mijn vooroordelen zijn over de economische vluchtelingen uit Albanie. Dagelijks staan ze aan mijn balie.. Vervelende dwingende mensen die bij binnenkomst in Nederland al veeleisend zijn. Hun zakcentje opscharrelen en weer vertrekken zodra de negatieve beschikking uitgesproken is. (dit is tegenwoordig al binnen een aantal dagen bekend)

Gisteren baalde ik dan ook dat er een groep albanezen bij mij zouden komen voor inschrijving.
Een voor een druppelde ze binnen. Een vader met dochter en zoon.. moeder er achteraan met nog eens 5 kleine meisjes in de leeftijden 0 t/m 12 jaar.
Stuk voor stuk zie ik vermoeide gezichtjes, de oudste kinderen sjokken binnen en ploffen op een stoel.
Moeder kijkt alsof ze elk moment kan huilen en op tafel in slaap kan vallen. In plaats daarvan heeft ze haar dochter van nog geen jaar oud op de arm en aait ze haar door haar haar. Vanuit mijn ooghoek zie ik een kusje die op het hoofd word gedrukt. Vader dirigeert de andere kinderen naar de stoelen en ook deze dametjes ploffen lusteloos neer.
Er word niet eens meer gekeken of er ergens speelgoed of kleurplaten liggen.

Ik voel een steek door me heen gaan. Deze kinderen kennen niets van wat wij hier in Nederland wel hebben. Ze kennen de gewoontes niet, de taal niet. Zet ze 100 meter verder en ze weten niet eens waar ze zijn.

Het woordje economische vluchteling begin ik nu moeite mee te hebben. Dit gezin komt niet voor het geld. Ze komen niet voor die uitkering. Aan de vader en moeder valt duidelijk de liefde en bezorgdheid voor de kinderen te zien. Overdadig veel kinderen, dat wel. Maar in een land met hoge werkloosheid is een zorgverzekering en daarbij condooms en anticonceptie een luxe die velen zich niet kunnen permitteren. En wie dan denkt aan onthouding... Wij zijn allemaal de nakomelingen van de babyboom die door dezelfde omstandigheden ontstaan zijn.

Ik zie ouders die voor hun kinderen een betere toekomst willen, een toekomst met een huis, geen stress en stabiliteit. Ik voel me emotioneel worden wanneer ik de kleintje zie slapen in de stoelen en een aantal beginnen te huilen. Ze zijn al een paar uur allerlei hokjes in en uit gesleurd. Ze zijn moe en hebben honger. Wetende dat dit niet de laatste stop, laat staan het laatste land is waar ze zullen verblijven leggen de meesten zich wel neer bij het reizigersbestaan. Ze gaan niet naar school. Ze hebben geen vastigheid en geen eigen bed. Jaren zullen deze kinderen hierin circuleren. Ze weten niet anders.

Deze ouders zijn aan het strijden om hun kinderen iets te bieden en ja het klopt.. Ze hebben geen recht om hier te zijn. Deze gezin heeft in geen enkel land rechten, ook in het land van herkomst niet. Ze zullen zich waarschijnlijk zo onderhand voelen zoals ze ook gezien worden in de media. afgewezen en onwelkom.

Binnenkort zal ik dit gezin wel weer ergens zien. In de vrijheidsbeperkte locatie. Wachtende tot ze weer terug gestuurd worden naar eigen land. Afgewezen en verstoten. Op naar het volgende land, de volgende kans.

Ik kan de kans voorspellen voor deze gezin...

0%