Vrienden

Ik heb altijd al een hekel gehad aan dat begrip vrienden.

Op de een of andere manier laten "vrienden" je toch altijd wel in de steek vroeg of laat. Dat was vroeger zo en nu nog steeds. Ik zeg niet dat álle vrienden dat doen hoor, maar mensen die zeggen dat je hun "vriend" bent, zijn er echt toe in staat om je te laten vallen als een baksteen.

Vanaf de kleuterschool had ik een vriendin, altijd bij elkaar spelen en alles samen doen enzo. Naar dezelfde middelbare school, we kwamen bij elkaar in de klas. Net als een ander meisje van onze school. Heel aardig hoor, daar niet van. Maar mijn beste vriendin, vond dat andere meisje leuker en ze wilde zelf populair zijn, dus wat doe je dan? Leave the best friend behind.

Ik ben iemand die gemakkelijk vrienden maakt. Ik vind zo weer nieuwe, en vaak leukere, vrienden. Maar het doet je toch echt wel pijn. Ik heb veel vriendinnen gehad op de havo, die ik, nadat zij waren blijven zitten, amper nog gesproken heb. Resultaat; vriendschap verwaterde.

Ik vond wel weer nieuwe vrienden, maar toch blijft dat steken. Omdat je die mensen gewoon mist ofzo. Je kon altijd goed met ze opschieten en opeens is dat over. Kun je mij niet wijsmaken eigenlijk maargoed. Ik ben niet iemand die alles van een kant laat komen, zodra ik niks van anderen hoor, ben ik er klaar mee. Ik loop echt niet meer achter mensen aan, zonde van je energie, er zijn nog genoeg andere mensen op de wereld om vrienden mee te worden. Simple thinking.

Zo ging ik na de havo naar het hbo. Op de havo een leuk vriendengroepje waar we vaak leuke dingen mee deden, maar omdat iedereen wat anders ging doen, verwaterde dat contact ook weer. Maar, sociaal als ik ben, vond ik wel weer nieuwe vrienden.

Onwijs leuke meiden leren kennen op het hbo. Hartstikke gezellig, ik ga er nu nog steeds mee om. Een van die meiden is echt een goede vriendin geworden, het is gewoon heel vertrouwd allemaal. De anderen spreken we ook steeds minder.

Zo ook een vriendin die vlakbij mij woont. Leerde haar kennen via de bus, aangezien we bij dezelfde halte opstappen/uitstappen en we toch bij elkaar in de klas zaten ook. Hartstikke gezellig, maar vaak ook heel kinderachtig. Beetje kinderachtige streken, niet meer met mensen praten als je je niet lekker voelt enzo.
Dat was de laatste periode ook zo. Ze had er geen zin meer in (blijkt nu allemaal hoor) en voelde zich niet goed. Niet dat ze dat even meldt binnen de projectgroep, nee ze gaat gewoon chagrijnen en commanderen. Maar ik kan daar niet tegen, dus ik vraag gewoon wat er is. Geen antwoord. Die andere vriendin gevraagd of zij even wou mailen hoe of wat. Krijgt ze een heel verhaal terug. Dus ik weer haar gemaild over dat ik niet hoef te weten wát er nou is, maar als er een probleem met mij is, dat toch wel fijn is om te weten. Krijg ik 3 regeltjes terug ofzo. Ik heb geen tijd om een verhaal te typen, ben mn tas aan het inpakken, voelde me de laatste tijd niet lekker en wilde het gewoon afhebben. S.

Niks meer en niks minder. Geen hallo, geen groetjes, níks. Normaal altijd wel, maar kennelijk is er meer aan de hand. Niet dat ik iemand ben die achter haar aan gaat lopen nu. Als zij zo wil doen dat moet ze dat vooral doen. Ik heb er geen problemen meer mee om iemand "kwijt te raken". Vooral niet als weer alles van een kant moet komen.

Daarom heb ik zo'n hekel aan het begrip vrienden. Je weet nooit waar je aan toe bent en wat je kunt verwachten. Het ene moment deel je lief en leed, het volgende moment wordt je afgedankt alsof je een versleten knuffel bent.

Misschien heeft dit wel gewoon met de mens zelf te maken. Ik mag mensen ook niet om die reden onder andere. Mensen hebben echt eigenschappen, incluis mezelf, die ik niet uit kan staan en daarom eigenlijk al een hekel heb aan mensen in de meest algemene vorm van het begrip.