vrienden

ooit had ik een vriendin zij wist niet hoe ze vrienden moest zien.
nog steeds snap ik haar verwachtings patroon van vrienden niet.
maar ach t is al weer lang geleden en ik kwam bij haar omdat ik zelf nu zit te denken
vrienden wie ?

wie zijn mijn vrienden,
maar dan moet ik eerst weten wat betent het woord vriend voor mij.

vriend, iemand met wie je op vriendelijke basis omgaat ?
nee dat is te vaag, want dan is de kassiere bij welke winkel dan ook, mijn vriendin....

iemand met wie je een band heb op vriendschappelijke gronden ?
dus je heb geen ruzie ? en overigens banden verslijten en is er dan ruzie ?

vrienden zijn vaag...

voor mij is het niet een ontiegelijk strak verwachtings patroon, vrienden zijn misschien wel iedereen met wie ik praat en vriendelijk omga, en dan is opeens de kassiere wel mijn vriendin... zal ze leuk vinden,

maar dan heb je nog het bouw geheel, kan je op vrienden bouwen
nou, ik denk dat als ik een betonnen fundament op mijn vrienden leg, dat zij het niet echt op prijs stellen, tenzij mee doen en het italianen zijn uit brooklyn....

de mensen die ik vrienden noem, tja ik weet het niet,
wie is er een vriend ?

dan heb je nog qualiteit en quantiteit
en dan zeg ik qualiteit,
maar wat voor qualiteit ?

mijn vrienden weten ongeveer wel hoe of wat bij mij,
maar weet ik het zelf ?

en weet ik het van hen ?
en sommige weet ik het wel, maar sinds vorig jaar is alles anders

ik merk dat ik een klap gekregen heb en mezelf nog steeds als vriend gedroeg
omdat ik zo slecht boos kan zijn.
en sommige hier denken dat dat anders is.

ik heb vrienden verloren, zonder dat de vrienden tag verdween.
zonder echt dood te gaan of te verdwijnen.

misschien is het de pijn in mijn hart
de pijn van de geboorte
het gemis van moeder ?
waar zij nooit een vriend was

en voor hen die iets hier van weten, tijd is zo betrekkelijk.

ik weet niet goed hoe of wat, maar wel dat ik vrienden nodig heb
en altijd wanneer ze er niet zijn.
nee als ze ergens anders zijn.

en soms zijn ze er op het goede moment, ik noem dat het ware geluk

de eenzaamheid, zelfs met vrienden
de pijn zelfs in het gelukkig samen zijn.

ik noem mijn moeder een vriend,
maar waar is ze ?
waar is die godin die mij verliet omdat vader niet leek wie ze dacht dat ie was .
hoe kan iemand iets vriendschap noemen
zonder duidelijk te weten wat vrienden zijn.

opgegroeid in een hel weet ik dat een echte vriend je zou doden wanneer het moest.

ik mis mijn vrienden,
en zij hebben nooit geweten
hoe ik over ze denk.

tja een tijd voorbij
en zij ?
waar zijn zij ?
hopelijk gaat het ze goed.

een blur van vriendschappelijke emoties.....

over een paar jaar moet ik vluchten,
wie is er dan een vriend, en bied mij onderdak, met alle gevolgen van dien.
misschien.