Al een paar dagen geen stukje meer geschreven. Het werd me allemaal ff te veel. Mijn vader is overleden en afgelopen zaterdag hadden wij zijn crematie. Daar steekt veel energie in en ik was flink moe, maar dat is niet gek.
Onderwijl, een goede vriend van mij krijgt epilepsie aanvallen voor het eerst. Zijn vrouw, heeft een geestelijke tik. We hadden leuke dingen gedaan en waren we nog veel van plan, krijg ik een mail dat zij de vriendschap stopt tussen ons en niks meer met ons te maken wilt hebben (haar man heeft hier niks over te zeggen, zij bepaald). Ze zit zelf in de knoop met zichzelf en dat is haar manier om zich niet te hoeven uitleggen. Schoppen tegen je naasten, maar ze beseft (hoop ik) nu dat je niet zonder ze kan. Dat je altijd wel iemand nodig hebt, om op terug te vallen. Eergisteren kreeg ik weer een wats-up en hebben we kopje koffie gedronken en gepraat.
Het deed me zoveel pijn, dat ze me heeft laten vallen dat vergeet ik niet en ik verwacht nog wel een keer dat het komt. Maar haar man, heeft het heel moeilijk, zit met haar op zijn lip en zijn wereldje wordt heel erg klein. De klik met mij en haar man is goed, we begrijpen elkaar goed.
We willen niet bij onze partners vandaan, maar willen wel graag contact houden met elkaar.
We krijgen spontaan een lach op ons gezicht als we elkaar zien.
En ja, ik krijg met mannen vaak een beter contact dan met vrouwen.
Er zijn weinig vrouwen waar ik dat wel mee heb, alleen Danielle en Marja......
Daar kan ik mee praten, lachen en huilen. Maar krijg ook vaak een spiegel voor......hoe een ander het kan zien, dat wil je vaak zelf niet zien.