waar gaat mijn leven op uit komen

Als dit een brief zou zijn, aan die mensen die mij zoveel pijn deden, dan zou ik het niet meer weten. Dan zou ik niet weten hoe of wat? Wat ik ze allemaal wil vragen, zoveel vragen die er zijn maar die ik zelf niet ken.
Vragen van mijn vrienden, vragen waarom... maar wat waarom?
En wat ben ik? Ben ik een soort probeersel? Leren ze van de fouten die ze op mij maken?
Is mijn school wel zo veilig. Morgen ga ik naar die man, die zorg-coordinator. Ik wil het hem zeggen. Ik wil hem zeggen hoe ik droom over gijzelingen, dat ik bang ben doodsbenauwd..
Ben ik wel veilig op deze school? Maar ik wil niet weg, op een andere school kan ik niets, heb ik geen vrienden geen bekende. Ken ik de mensen niet, wie ben ik?
En soms is het zo moeilijk, dan lijkt alles fout te gaan. Ik heb ook geen zin in morgen 2 uur nederlands, achter erlkaar... Die man zegt 100 x Euh in 15 minuten dus als je dan 2 lesuren hebt kom je al op 600 keer uit. En dat is vermoeiend, ik heb geen zin in zijn bijdehande gedrag. In zijn grappige opmerkingen in zijn beledigende houding.
Ik heb geen zin in die lijers die mijn leraar zijn, in zijn cynische lach. In zijn leedvermaak... geen zin.

Maar ik heb zin in vrijheid, in mijn schrijf gedrag, in het uitkomen van ooit mijn eerste boek. Van het behalen van mijn examen, zin in de kracht te vinden om door te gaan. Samen met mijn vrienden die mij overigens geweldig steunen. Die weten wat ik nodig heb, die weten wie ik ben. Samen met hem kan ik een front neerzetten tegen de gevreesde Stefan..
Zij zullen mij beschermen, misschien zelfs met hun levens. Maar als zij dood gaan wil ik ook dood. En als ik van deze school moet, dan heb ik niets meer. Dan stop ik, dan wil ik naar een prive school. Niet meer naar de massa's naar een huiswerk vrije school. Waar je tot 5 op school zit, en dan geen huiswerk meer heb...
Waar je vrijheid hebt, waar je een mens bent.
Op deze school ben ik een van de vele kinderen, als een varkensboerderij... en ik ben een van die vele varkens, die allemal worden afgemaakt.
En dat voelt zo slecht, en dan vraag ik mij af, "Waar is die God nou?" als hij mij zoveel pijn doet?
Volgens mij is God heel egoistisch, hij neemt mensen van mij af die ik lief heb. die mij lief hebben, en hij neemt ze dan van mij af omdat hij ze bij zich zil hebben...
Maar mijn laat hij hiero in mijn sopgaar koken? Lekker ben je dan, misschien zijn die lieve mensen door de duivel meegenomen, en zijn ze bij God. Maar waarom helpt God mij dan niet meer?

Het is te moeilijk voor woorden, maar ik voel mij slecht.
Ik wil niet meer, niet op deze manier.
Wat valt er op deze manier nog te behalen.
Hoe belangrijk ben ik?
En voor wie?
Waar gaat dit heen...?