was ik maar afgewezen

ik heb een paar weken tegen een jongen gezegd dat ik hem leuk vind, maar hij geloofde me niet.(we haalde best vaak geintjes met elkaar uit, dus misschien van daar) sinds dien was het een beetje een rare situatie. ik probeerde hem ervan te overtuigen dat het geen grap was. maar hoe meer hij zij dat hij me niet geloofde, hoe ongelukkiger ik me voelde. vandaag had ik besloten me over hem heen te zetten, wand waar ging dit naar toe? ik wist totaal niet of hij mij ook leuk vond ofzo. dus vandaag het laatste uur zij ik ' aangezien jij me niet wil geloven, ga ik me over je heen zetten. vanaf vandaag ben ik niet meer verliefd op je' toen stak hij zijn duimen, zij 'goed zo'. toen krakte er iets in me. ik voelde me als oud vuil, hij deed zo bot, dat ik wilde gaan huilen, ik probeerde het intehouden. maar hier en daar vielen er wat traanen weg. mijn vriendin (die langs me zat) werd een beetje boos en zij tegen willem dat ze boos op hem was 'wat heb ik dan gedaan niks verkeerds toch?' toen voelde ik me nog kutter.we mochten eerder weg en ik liep met mn vrienden mee. toen we uitzicht waren barste ik in janken uit. toen ik buiten kwam zag ik een paar jongens staan (ook soort vrienden van mij, en van hem) en ik zag ze kijken (mijn gezicht zat nog onder de tranen. zij hadden al van mn vriendin gehoord wat er was (en zaten er zelf bij toen het gebeurde) ze keken best bezorgd, ik twijfelde nog of ik niet gewoon naar ze toe ging lopen om ff tepraten, maar ik wilde ff alleen zijn en fietste zo snel mochelijk naar huis. als hij me nu maar gewoon had afgewezen, dat had veel minder pijn gedaan.

als je dit verhaal helemaal hebt gelezen, bedankt ik moest het ff kwijt>.<