Ik ben verdrietig, als ik dit zo schrijf moet ik weer huilen. Maar ik ga het toch vertellen omdat ik het aan niemand anders kan vertellen.
Het begon allemaal na school. (Ik ben net 14 en zit in de 2e)
Ik gong naar huis en alleen me zus was thuis maar die zat boven dus ik hing beneden leren ik deed de radio lekker hard zodat ik me beter kon concentreren. Dan komt me zus naarbeneden en zei dat zij ook beneden ging leren. Maar zei haat het om te leren met de radio aan dus gingen we de heletijd heen en weer rennen om de radio uit & aan te doen .
Toen kwam me moeder thuis en gingen we eten (me vader heeft avond dienst dus hij moest vandaag tot 10 uur werken)
Dat was nog allemaal leuk enzo
Daarna gong ik weer veder leren met Engels woordjes. Ik ben heel slecht in Engels en ik krijg die woordjes gewoon biet in mijn hoofd. (Ik sta een 4.7 voor Engels)
Ik moet voor morgen 208 woordjes kennen en ik ken er nog maar 10 terwijl ik de hele middag bezig was.
Toen gaf ik het op en gong ik op de bank zitten. Toen werd mijn moeder helemaal boos en zei dat ik moest leren.
Dit was gesprek
mama: wat doe je nou! Ga nou leren
Ik. : maar ik krijg die woordjes toch niet in me hoofd en als ik tot 21.00 uur ga leren onthoud ik toch maar 5 woordjes!
Mama : (boos) "waarom ga je dan naar school je onthoud toch niks misschien moet je van havo afgaan en naar het laagste niveau gaan!
Ik. : er zijn ook andere vakken hoor!
(Even stil)
Mama : als je dit huis niet leuk vind ga je maar lekker weg!
Ik : (huilend) ok.
Mama : ik wou dat je er nooit was geweest en dat je nu dood gaat!
(Even stil )
( mijn moeder ging naar boven om te douchen )
Ze is nog steeds aan het douchen en ik zit hier half huilend op de bank dit te schrijven!
PLEAS HELP!