Wat een kneus, die schouder van mij

Gisteren was het eindelijk weer game day. Na een birthday party stapte ik brak mijn auto in. Het was een warme, benauwde zondag. Rond een uurtje of 11 kwam ik als Tony Montana aan bij de club. Twee zakken van 25 kilo met wit spul bij me. Helaas geen coke maar kalk. De lijnen moesten nog even bijgewerkt worden. Een tijd later maar omkleden, warming up, line up en we konden beginnen. Na de eerste 3 plays waren we al beter dan de vorige game. Eerste first down in de eerste kwart. Bij de volgende play ging onze runningback down. Die gasten waren duidelijk wat groter, sterker, harder en meer ervaren dan de meesten van ons. Bij de play daarna deed het zelfde als ervoor, blokken zoals dat verwacht wordt van een rechter tackle.

Ik plaatste mijn onderarm op zijn borst maar er ging iets fout. Mijn arm en schouder schoten naar achter en een helse, stekende pijn vulde mijn schouder. Ik liet mij vallen en had het idee dat ik dood ging. De ref kwam kijken wat er was en riep onze medic. Iets later kwam hun medic er ook bij. Die ging er vanuit dat mij schouder uit de kom was. Lekker geruststellend als je dood ligt te gaan. Vervolgens het veld maar uit gegaan zodat de rest verder kon spelen. Werd mijn mooie shirt ook nog eens stuk geknipt en de veter van mijn shoulderpads. Die uittrekken durfden zij niet. Dat moest maar in het ziekenhuis gebeuren. Het ziekenhuis naar mij toe halen was te lastig, een ambulance bellen overdreven dus dan maar met de auto. Ik snap nog niet waarom iemand met een schouder die belachelijk veel pijn doet niet zou kunnen lopen maar de auto werd het veld opgereden. Terwijl ik in een stoel zat te wachten kwam er een ex-team genoot bij staan en vroeg hoe het ging. Mijn antwoord was natuurlijk; “Kan niet beter, aaaaargh” want we moesten wel blijven lachen natuurlijk.

Met je football pak in een auto stappen is best lastig, zelfs als je goed functioneert maar het lukte redelijk. Bij het ziekenhuis aangekomen naar de EHBO even wachten en naar de dokter. Het idee van uit de kom zag zij gelukkig niet zitten. Zij vond een gebroken sleutelbeen beter. Dus maar even foto's maken. Dat gebeurde door 2 dames die konden bekijken wat de foto's lieten zien maar om het spannend te houden mochten zij er niets over zeggen. Nu wat langer wachten dan maar. Ondertussen was de wachtruimte wat drukker geworden en sloegen de pijnstillers aan. (lieve heer bedankt voor deze aarde met de grondstoffen voor pijnstillers) ook begon ik moe te worden, dat kon een bijwerking zijn van die kleine pil met de grote naam. Vervolgens mocht ik plaats nemen op de stoel bij de kno arts. (wtf? Ja, keel, neus en oren) mijn keel werkte goed, mijn neus zat op zijn plaats, wat is er mis met mijn oren?

De foto's bewezen gelukkig het tegendeel van de dokter. Niks gebroken, niet eens gescheurd. Wat dan wel? Mijn schouder is een zwaar gekneusd

Die laatste dokter had wel humor, ik moest mijn arm ontspannen en dan ging zij bewegen totdat het pijn deed. Ik weet het niet hoor maar de 3e keer is het onmogelijk om te ontspannen. Tijdens het wachten had ik al tegen “i” gezegd dat ik geen achterlijke mitella wou, dan konden ze hem er beter afhakken. En wat zegt die geniale dokter? Je krijgt zo een mitella, die moet je ehh waarom lachen jullie? Wij uitleggen, gaat zij heel serieus vertellen dat een mitella beter is want anders kan je er nooit meer wat mee. Wow! Die had duidelijk een flink aantal jaar gestudeerd. Want ik had echt niet verwacht dat ik een afgehakte schouder nooit meer zou kunnen gebruiken.

Dus nu maar een paar dagen met een nutella rond lopen, af en toe bewegen zodat het niet stijf wordt en daarna rustig wat gaan doen. Waarschijnlijk de komende 6 weken niet sporten tenminste dat is het advies maar over 3 weken is de laatste wedstrijd... Misschien is dit wel een mooi moment om te beginnen met hardlopen aangezien ik in de sportschool ook niet veel kan doen. En ik heb geen zin om stil te zitten. Maar ik zie het wel. Misschien valt het wel mee en kan ik er aan het eind van de week al weer kracht mee zetten...