Wat mama zei.

Dit gaat verder op mijn vorige verhaal.
Het loopt gelukkig wel goed af voor de mensen die niet iets willen lezen dat slecht afloopt.

Mama kwam eerst thuis en daarna papa, mijn broer was ook naar opa gegaan en ik was met mama aan het praten, ze schreeuwde en was heel boos.
Ik ging naar mijn kamer en deed hem opslot, waarna ik heel erg ging huilen.
Dat ebte weg na een paar minuten en toen papa thuis kwam riep hij mij en mijn broer.
Papa en mama hadden de ruzie nog niet goed gemaakt.
Mama wou dat papa meer laat zie dat hij van haar houdt want dat heeft ze nodig zegt ze.
Papa had het rustig uitgelegd maar mama was nog steeds boos.
Toen zei ze dat als het nog lang zo door gaat ze weg gaat. (ik weet gewoon dat de depressie ons uit elkaar wilt halen.)
Ik probeerde het te stoppen, maar mijn tranen gleden toch over mijn wangen, ik dacht dat wij zo'n gezin waren die ondanks hoe zwaar het is, we voor elkaar er zijn.
Al veel therapeuten hebben aan papa geraagd waarom hij nog bij mama is waarop hij simpelweg antwoord: 'ik hou van haar, en we komen er samen doorheen. Ik laat niet zomaar iemand in de steek.'
Dit was een van de ergste keren dat ik heb gehuild, ik begon er ook mij te hyperventileren.
Papa wou mama even tot rust komen omdat we wisten dat dit allemaal van de overgang en haar pillen komt. (cholesterol, bloeddruk en antidepressiva)
Mama wou niks eten dus wou papa met mij en mijn broer even ergens eten halen, waarna mama zei dat ze misschien dan niet meer thuis zou zitten.
Nog erger huilen, ik was verrast dat mijn broer niet huilde want dat doet hij sneller dan ik.
Er kwam weer ruzie en mama wou haar koffer inpakken zei ze.
Ik ging huilend voor de trap staan zodat ze dat niet kon doen.
Daar bleven we samen lang staan.
Papa zei dat we niet eten gingen halen en ik liep met mama naar boven.
Ik, nog steeds extreem huilen gemixt met hyperventileren bleef maar vragen: 'mama, je blijft wel bij me hè?' waarop ze maar geen duidelijk antwoord gaf.
Daar bleef ik ook weer lang bij haar huilen en door vragen.
Uiteindelijk moest ik naar beneden om wat te eten en papa had alle sleutels ingenomen die deuren konden openmaken (dat wou ik al doen) en hij was me al heel lang aan het troosten maar het werkte niks.
Na en tijdje ging hij naar mama en gingen ze samen even op bed liggen praten, waar mama ook geeft gehuild. Ze kwamen daarna samen naar beneden en we hebben met z'n 4e iets leuks gekeken.
Ze hebben het goed gemaakt, maar ik voel me afschuwelijk dat het toch zo ver is gekomen.
Zoals mijn vorige verhaal al zei; wat een KLOTE depressie.