We go black and blue

Hij zette een fles en twee glazen op tafel. Het was een zwoele lente avond, en de vele vliegjes en insecten in de lucht gaven een gevoel van zomer. Er hing een heerlijk zoete lucht van de bloesems, die de vele heesters in zijn tuin sierden. De zon ging langzaam onder, en wierp schaduwen over het terras. De radio speelde zachtjes een liedje uit vroegere tijden en in de verte blafte een hond.

Het leek wel vakantie, en toch was het niet meer dan een doordeweekse dag in april. Hij schonk de twee glazen vol en ging aan de andere kant van de tafel zitten. De kat van de buren dronk water uit het vogelbadje en hij keek eens opzij. Ze keek aandachtig naar de kat, zo leek het, want haar ogen gingen schuil achter een modieuze zonnebril met enorme glazen. Het was weer zover. Ze had weer nood aan een ik-weet-het-even-niet-meer-want-ik-voel-mij-weer-zo-onzeker gesprek. Hij vond het wel moeilijk om een aanknopingspunt te vinden. Hij nam een slokje van de wijn, en likte langs zijn lippen. “vertel” hij wachtte in spanning af, want ondanks dat ze nood had aan zo een gesprek, betekende dat niet dat deze er ook ging komen. Ze sprak er ook met niemand over, alleen met hem, en dan nog vond ze dat soms best moeilijk.

“Nou, het steekt mij gewoon” hij keek naar een stel muggen die uitdagend boven zijn hoofd zoemden en glimlachte geruisloos. “Wat steekt je?” ze streelde zachtjes en behoedzaam de vacht van Kasper, de poes of beter gezegd de kat van de buren. “Dat het totaal niet is wat ik er van verwacht had” Hij krabde zich eens achter zijn oor, een vermoeden waar dit over ging had hij wel, maar precies wist hij het niet. Het kon zomaar een onverwachte wending aannemen. “Wat is niet wat je van verwacht had?” Ze draaide haar hoofd zijn kant op en nam een slok. Hij wachtte geduldig en tuurde naar de hemel, die prachtig rood kleurde, en de vliegtuigbanen nog eens extra accentueerde. “Dat weet je toch wel? Er is iets dat ik erg mis, en het contact daarmee ook” hij snoof zachtjes de heerlijke geur op van de bloesems, die nu vermengt werd met de geur van natte aarde en stenen, omdat de buurman zijn tuin aan het besproeien was. “Je mist het contact? Heb je dat dan totaal niet meer?” Ze haalde haar schouders op, ze wist het niet, ze was er heel onzeker over. “niet is wellicht niet helemaal de juiste term, alleen…” “is de frequentie anders dan verwacht?” ze knikte en bloosde, ze hield ergens nog vast aan die ene afspraak, op een donkere avond in januari, op die parkeerplaats aan de Industriestraat in Hengelo. Die afspraak, die deel uitmaakte van een bijzonder gesprek. “Tja, dat is niet gemakkelijk, en je weet niet goed wat je er mee moet?” ze schudde haar hoofd en beet op haar lip. Hij zag een traan die over haar wang liep, en ergens in de vacht van Kasper drupte, die heerlijk op haar schoot lag te spinnen.

“Misschien moet je, niet nu, maar later, eens proberen te vragen hoe het zit?” ze haalde haar schouders op. “Ik wil het niet verpesten” Hij trok een wenkbrauw op en rolde een shaggie. “Hoezo verpesten?” Ze haalde wederom haar schouders op en nam een slok van haar wijn. Ze keek naar zijn shaggie, soms had je opeens zin in iets, wat je nooit gebruikte. Ze schudde die gedachte van zich af en richtte haar aandacht op Kasper “Weet je Floris, het is soms gewoon ingewikkeld, of neen, ik vind het soms ingewikkeld. Ik weet dan niet goed wat ik er mee aan moet, deels uit mijn onzekerheid, en deels omdat ik mij dan teleurgesteld voel, terwijl dat misschien wel helemaal niet terecht is. Op de een of andere manier hecht ik toch aan die ene belofte” Floris schonk de glazen bij en zette de fles onder de tafel. “Soms pakken dingen onbedoeld anders uit. Ik begrijp je gevoel wel, maar heb nog even geduld” Ze knikte, ze wist dat geduld dikwijls de sleutel tot succes was, en dat ongeduld de mensheid niet ver bracht” “Dat weet ik wel, ik weet ook wel dat ik geduld moet hebben, en dat heb ik ook wel, maar die vervloekte onzekerheid” Floris glimlachte, “En jou hechten aan beloftes” Ze bloosde wederom, maar doordat het nu ging schemeren was dat niet te zien.

“Ik geef gewoon veel om hen, ze betekenen veel voor mij. Ik heb nu 3 maanden mijn rijbewijs, maar dat gevoel is er nog altijd” Floris wreef even over zijn kin, hij moest zich nodig weer scheren. “Dat heeft niks met elkaar van doen meisje. Gevoel dat is er, en soms dan slijt het, alleen is het niet te maatstaven hoe snel of hoe langzaam dat zal gaan, de tijd moet dat uitwijzen. Probeer je geloof te behouden, zonder geloof kom je nergens” Ze glimlachte door haar tranen heen, Geduld en het geloof er in houden, dat was beslist de brandstof voor de mentale levensweg. Hij had ook wel gelijk, was het eerlijk niet meer in hen te geloven? Daar deed ze hen toch wel een groot onrecht mee aan. Geduld, dat was iets wat het nu moest afleggen tegen haar chronische onzekerheid. “Weet je al wat jouw behandelplan gaat worden?” ze veegde haar tranen weg en zette haar zonnebril maar af. “Neen, eigenlijk niet, maar naar alle waarschijnlijkheid RET” Floris keek in haar ogen, hij keek haar liever zo aan, dan door dat futuristische mode artikel. “Rationele effectiviteit training” Floris keek haar vragend aan. “ja, voor al die beren op de weg, mijn denken voor anderen, mijn negatief zelfbeeld, onzekerheid en ga zo maar door” Floris knikte aandachtig, het leek hem zo gek nog niet. Zeker betreft die beren en het denken voor anderen. Maar toch ook die onzekerheid en dat negatieve zelfbeeld. In zijn ogen hingen die 4 elementen samen, en vormden zij samen het probleem.

Ze dronk haar glas leeg en keek Kasper na die van haar schoot was gesprongen en naar huis toe rende. Het was zeker etenstijd, al vond ze dat wel wat laat. “Bedankt voor de wijn en je luisterend oor Floris, maar ik denk dat ik maar eens naar huis toe ga, douchen en slapen” Hij knikte en stond ook recht. Hij gaf haar nog een knuffel en zei “kop op meis, blijf er in geloven, anders wordt het niks” Ze slikte, dat deed haar aan een film denken. “Dat is bij vlagen heel moeilijk Flo, maar ik zal mijn best doen beloofd!” Hij liet haar los en stopte zijn handen in zijn zakken. “Goed zo, kom je morgen nog deze kant op? Ik geef een barbecue voor vrienden en buren” Ze knikte en glimlachte, dat leek haar best leuk. Ze liep het tuinpad af en zwaaide nog een keertje naar hem. Hij zwaaide terug en ging naar binnen, Studio sport kijken.