Week 28

Zondag

Het was een rustige dag. Tot in de namiddag. Er werd een enorme ruzie gestart omwille van.. een vuilbak. Wel nog een tamelijk dure vuilbak, samen kostte ze iets van een 200 euro omdat het automaten waren met een sensor, zoals in het labo. De ruzie liep stevig uit de hand. "Oke, als jij mijn spullen zonder mijn toestemming gaat beginnen wegsmijten, ga ik dat ook met jouw spullen beginnen doen" zei ik kil, terwijl ik zijn glazen plantenterrarium dreigend in de lucht hield. Nukkig vluchtte hij naar de slaapkamer, waarna ik er nog wat verwijten achteraan gooide. "Heb je nu nog niet gesnapt dat ik enkel alles wil bijhouden omdat ik alleen wil gaan wonen, en dat ik hier enkel nog ben omdat ik geen auto heb en niet weg kan?"
Ik pakte mn tas in met wat spullen, deed de deur achter me dicht en vetrok wandelend richting het station. Na nog geen 8 minuten wandelen versperde een witte skoda mijn pad. "Stap je dan in?" Ik besefte dat ik niet echt anders kon. Onderweg had ik gebeld naar mn ouders, en mn auto zou pas kunnen gekeurd worden op 30 juli.. Nog een 2 dikke weken zonder auto dus. Voor die 1ne dag over en weer had het ook geen zin, al had ik echt wel eens nood aan ongestoord te kunnen huilen in mijn bed. Er werd weinig gezegd in de auto. Na 15 minuten rijden naar nergens vroeg ik waar we heen gingen. De weg was erg vertrouwd voor mij. "Gaan we naar Callebaut Wieze ofzo?" Hij begon zijn excuses aan te bieden. Ik stelde hem gerust, dat het allemaal niet meer uitmaakte, want dat we gewoon uiteen gaan en alles opgelost is daarmee. Dat het echt gewoon genoeg was en dat het tijd begon te worden voor die stap. "Je reageert gewoon zo overdreven omdat je de pil neemt, ik begrijp het, als je ermee stopt zal het wel terug beter zijn". Hij verzekerde me dat hij had beseft in welke situatie ik verkeer, en dat als ik alles bereken hij belooft het te storten zodat ik mn eigen spullen kan kopen.

Hij heeft een punt dat ik overdreven reageer. Maar ik kan zijn aanwezigheid gewoon niet meer verdragen, en hij drijft me continu in een hoekje. Slecht idee inderdaad als ik de pil aan het nemen ben. Ik kan gewoonweg niet ontsnappen aan al dit drama. Ik voel me een gevangene op de plaats waar ik me ook thuisvoel. Ik heb geen rust meer.

Maandag

Zalig, nog een extra dagje weekend en alleen thuis. Opstaan. Ziek. Covid? Testje, nog een testje, negatief. Lichte koorts. Werken die testen wel op mij? Juist nu mijn collega covid heeft ben ik ook ziek, terwijl ik niet buitenkom. Wat rondgereden, een meubelwinkel gevonden dichtbij die snel levert en nog prijselijke en redelijk mooie meubels verkoopt. Bijna alles wat ze hebben kunnen ze direct leveren of na maximaal 2 weken, wat interessant is. Ik werd verliefd op een limited edition laatste stuk aan -70% fluwelen roze loungestoel. De verkoper had dit gezien en vroeg of hij me kon helpen. "Ik ben me aan het afvragen of deze stoel in mijn auto zou passen" zei ik bedenkelijk. "Zullen we eens testen he!" En weg was hij met de stoel. Hij paste net, dus nam ik hem dan maar noodgedwongen mee. Eenmaal thuis zette ik hem snel op de zolder zodat het niet zou opvallen. Verder heb ik geslapen omdat ik doodmoe was van dit ziekvoelend uitstapje en heb ik daarna gerommeld, opgeruimd en gekuist. Vreemd genoeg is dit de laatste tijd het enige wat mij innerlijke rust brengt. S'avonds was hij ook terug weg, naar zijn zus. Dus heb ik heel de avond liggen uitzieken met thee, een dame blanche, een poesh en Love Island op Streamz.

Dinsdag

Terug werken en alleen. Doodziek opgestaan na een nacht vol gehuil van de andere persoon in huis, maar geen koorts meer en een negatieve covid test. Heel de nacht wakker gelegen omdat ik geen adem meer kreeg en ik aan het stikken was. Supper gezellig. Ik ben op. Naar het werk dan maar.. Te koud, te warm, te koud, te warm. En dan dat stomme kutmondmasker terug aan wegens covid risico... Verschrikkelijk. Gelukkig had ik zo extreem veel werk dat ik me er niet lang druk in kon maken. Morgen krijg ik een werkstudent, een doctoraatstudent ook nog, franstalig. Ik zie niet in hoe ik ook nog eens moet organiseren hoe ik iemand moet opleiden, aan het werk zetten + int oog houden heel de tijd en zien dat ze zich bezig kan houden terwijl ik zelf heel de tijd van hier naar daar moet crossen en op 20 plaatsen tegelijk moet zijn om mijn eigen werk af te krijgen. En alles in het Frans uitleggen? Mijn Frans suckt ballen. Ik was weer mn bekende zinnetjes aan het voorbereiden "Tu aimes du chocolat?? Parce que c'est une fabrik de chocolat ici é!" xp Ochja, gelukkig is mn frans wel iets beter dan dat, maar toch niet supper veel beter haha. Vooral vermoeiend omdat ik moet nadenken over hoe ik alles moet zeggen heel de tijd.

Woensdag

Doodmoe in mn bed gekropen de vorige nacht, ruzie tot een kot in de nacht en drama, zoals gewoonlijk. Toen de ruzie dan eindelijk gestopt was kwam hij met de openbaring dat hij bezig was met iemand anders, en hij graag mijn toestemming wou om seks te hebben met haar. Ik wist niet goed hoe ik daarop moest reageren, want het enige dat ik wou was gewoon slapen. Ik was ziek en doodmoe en had een lange dag die eraan kwam. Ik ben gewoon beginnen lachen. Met wat gaat hij nog allemaal afkomen om mijn aandacht te proberen krijgen? "Oke dan ben ik weg he dit weekend". Ik hoopte dat daarmee de kous af wa en ik gewoon kon gaan slapen, maar dat was natuurlijk wishfull thinking.

De beste zin die ik te horen kreeg de volgende ochtend was "Je ne parle pas Neerlandais, mais je parle Anglais". Ik had haar een knuffel kunnen geven van opluchting, maar daar was ik toch te ziek voor. Het was een verschrikkelijk hectische dag. Heel de dag heb ik haar overal mee heen gesleurd en haar elke job mee laten werken. Veel dingen liepen in het 100 en nadat zij weg was heb ik nog tot 18u moeten doorwerken. Ik was kapot. Had me doorheen de dag zwakker en zieker voelen worden en als iemand "boe" zou gezegd hebben was ik waarschijnlijk beginnen wenen, of erop beginnen kloppen. Too much is too much. Ook gewoon de woede die in mij borrelde omdat mijn baas de grenzen bleef pushen, terwijl hij aan de ander gewoon niks zou durven zeggen of vragen. Ik zou ook gewoon naar de dokter kunnen gaan en thuisblijven, en dan iedereen daar in de shit zetten. Dan ben ik snel naar huis gereden, want om 18u15 had ik al een afspraak om naar een appartement te gaan kijken. Het was een heel groot appartement van 125m2 en 3 slaapkamers, veel groter dan ik nodig heb, maar dan aan dezelfde prijs als een klein, dus why not. Wat me aansprak was vooral de ruimte uiteraard, de badkamer met bad, aparte keuken... Maar het stonk daar zo hard naar de rook, niet normaal. In de slaapkamer stonk het ook hard naar pijp. Had iemand veel zitten smoren en pepen. Ze gingen dat schilderen en beweerden dat dan alle stank weg zou zijn. Ik heb mezelf voorgesteld, maar heb weinig hoop dat ze mij zullen kiezen, want een kat zagen ze al niet zitten omdat hun living van parket is, en ook het feit dat ik de optionele garage er niet wil bijnemen omdat het 125 euro meer is per maand is een nadeel. Daarbovenop ben ik maar alleen en stonden er letterlijk nog 50 ander mensen in de rij. Ik denk dat dit een heel moeilijke zoektocht gaat worden.

Donderdag

Ik heb gesmeekt voor een nacht zonder drama, en het heeft gewerkt seg. Wel weer heel de nacht liggen stikken en naar adem liggen happen. Nog erger dan daarvoor. Wel nog steeds geen covid. Kapot moe opgestaan om 6u en gaan werken. Tot 18u weeral. Doorheen de dag ben ik mn goed humeur verloren, omdat de vermoeidheid echt te hoog opgestapeld was, en het feit dat ik niet kon ademen heel de tijd maakte het allemaal niet meer dragelijk. Op het einde van de dag was het me echt wel teveel, ik kon gewoon niet meer en dan kwam mn baas weer af van kom, we moeten nog dit en dat,... Om te janken. Heb hem gezegd dat ik het enkel deed als hij in het labo mee kwam helpen dus zo gezegd zo gedaan. Heb een deel van het werk gewoon laten staan voor morgen.
Thuisgekomen en in bed gekropen, maar te moe om te kunnen slapen, slechtste gevoel ooit, terug koorts, zwak, onwel. Niet kunnen ademen. Ik haat het zo. Ik zal zo blij zijn als het weekend is, en volgende week een lang weekend weer.

Vrijdag

Laatste werkdag deze week. Beetje kunnen uitblazen nu mn collega terug was. Heel de dag rondgelopen zoals een zombie, half verdoofd, knalrode ogen die ik amper open kreeg. Om 14u30 naar huis vertrokken en terug met koorts in bed gekropen. Al denk ik niet meer dat het ziekte koorts is, maar meer burnout of vermoeiheidskoorts. Mijn lichaam is op. Mijn geest ook. En nu kan ik terug mijn rust vinden, en jou beginnen missen. Zucht.