Vandaag is de tweede keer in drie weken dat ik antibiotica moet slikken omdat ik blaas ontsteking heb. De doctor zei vrolijk: Ja, sommige zwangere vrouwen hebben het constant, sommige hebben het helemaal niet. Ik hoor dus bij de 'constant' groep. Leuk...Volgende week krijg ik nog resultaten terug van het ziekenhuis, want de doctor wou het toch even opsturen voor een gedetaileerde check, omdat ik het nu dus voor de tweede keer in korte tijd heb.
Het voelt gigantisch irritant en ben zelfs niet mee wezen shoppen vanavond omdat ik eigenlijk geen zin had op ook nog maar een stap te verzetten want het doet hardstikke pijn daar beneden vooral als ik loop, dus niet alleen met het plassen- dat voelt niet eens erger- maar constant diezelfde rotpijn!
Ik had vanochtend dus vrij genomen omdat ik naar de doctor moest, dus vanmiddag wou iedereen weten of alles wel goed was. 'JA' zeg ik met een grote glimlach'alleen maar een blaas ontsteking'. 'he, vervelend, maar je lacht in ieder geval nog' (en dat werd echt door een paar mensen gezegd)..
Maar dat is ook wel zo, want dan mag ik wel die irritante blaas ontsteking hebben: ik ben hardstikke gelukkig dat het alleen maar een blaas ontsteking is, en dat ik me verder top voel, en dat de baby het naar zijn/ haar zin heeft en mij dat laat merken door lekker tegen mij aan te trappen een paar keer per dag.
Ik bedoel: een vriendin van mij moet vandaag haar baby 'laten halen' omdat zij een nier aandoening heeft waardoor het leven van de baby in gevaar is. Dat word nu al weken in de gaten gehouden, en vandaag word de baby gehaald: ze heeft het tot 38 weken kunnen volhouden (twee weken te vroeg) Naar alle waarschijnlijkheid gaat alles goed omdat ze zo in de gaten word gehouden, maar als ik denk wat zij moet doorstaan denk ik: weet je, die blaas ontsteking, die mag ik nog wel 10 keer krijgen in de aankomende maanden! zolang die kleine in mijn buik het maar goed maakt!
Kus Imke