Weer de verkeerde getroffen.....?!

21 Mei 2010.
Lief dagboek en mede lezers(ressen),
Omdat ik dit toch allemaal én niet zelf kan verwerken en begrijpen, wil ik het graag met jullie delen.
Ik heb de laatste jaren in een cirkel geleefd van "veel internet vrienden/innen".
Sommige zijn gebleven, sommigen gingen net zo snel als ze kwamen, ook liefdes en romances van een paar weken tot maanden.....

Nu dacht ik in oktober dé echte liefde te hebben gevonden. We kenden elkaar al ruim 1 jaar, gewoon van oogcontact in een winkel waar ik iets kocht.
Later kwam ik haar tegen binnen het werk wat ik doe in het openbaar vervoer.
Soms maakten we een praatje, soms ook niet.
Echter we raakten meer en meer in elkaar geiinteresseerd en ze ging naar me uitkijken als ik niet op haar bus zat.
Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en haar te vragen, of ze alleen maar "zakelijk, dan wel privé" in mij geiinteresseerd was. Het antwoord was dat ze nog in een moeilijke relatie zat, maar er van alles aan deed om met haar kinderen en man en hun eigen zaak eruit te komen.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: zij en ik kregen toen haar man de deur uit was een relatie.
Het was (h)eerlijk; zij kon in jaren zichzelf zijn, niets hoefde, alles mocht. Geen manipulatie, nog een manisch depressieve man om zich heen (haar ex was dat wél)!
De koude/kille winter werd romantischer dan ooit....., maar er gingen al dingen veranderen toen de kids eind februari naar hun vader gingen....wij brachten dan vaak een zondag door, zonder al té veel privacy, want plots stond er een kind in de kamer, vond het gezelliger bij ons dan bij pappa.
Wel kwamen heel veel initiatieven van mijn kant, van uitjes tot evt. kijken voor een woning voor mij bij haar in de buurt , dan was het makkelijker L.A.T.-ten of evt samen een woning voor haar , mij en de kinderen.
We planden ook nog een vakantietrip; helaas door de aswolk werd het geen Rome, maar 'slechts' Antwerpen met de trein (want de auto wilde niet starten).
We waren toen 1/2 jaar samen.....hadden wel eens onenigheid gehad, meestal door de telefoon (zijn beiden te emotioneel voor zulk soort vaak té moeilijke gesprekken), maar hebben écht oogcontact nodig.
De trip was heerlijk, even helemaal met zijn 2-en, geen kids, verplichtingen, nog verwachtingen, gewoon doen waar je zin in hebt.
Maar na terugkomst, begon ze vreemd te doen; had meer ruimte en rust nodig voor zichzelf, zat nog middenin zakelijke & privé scheiding en vond dat ik ook maar met anderen uit moest gaan.....tot feestjes aan toe (want zo ruimdenkend ben ik altijd al geweest).
Het lijkt erop, dat het allemaal té overweldigend voor haar was, ze de vrijheid en het genieten na 20 jaar huwelijk niet aankon(kan).
Ze wilde een weekje en weekend rust, ging over dingen nadenken en zou me dan mailen en/of bellen.
Wat dus nooit gebeurde, ik raakte ongerust en trachtte via haar broer en mail/sms contact te zoeken met haar, wat heel moeilijk gelukte.
Uiteindelijk kregen we toch weer ruzie door de telefoon, ze wist niet zeker (meer) of ze écht van me hield, wilde nog meer afstand en ik moest maar niet wachten.....
Toen zei ik in mijn emotionele wanhoop/woede dat ze mijn sleutel en de rest maar moest terugbrengen.
Hierop kwam ze met een vriendin, heeft mij niet eens meer aangekeken en dat leek het einde te zijn.....
Volgens die vriendin kon ze NU niet anders....en zij stamelde hetzelfde vanaf een meter of 15 afstand.
Ik ging helemaal over de zeik, midden op straat en jankte dat ze zo toch niet een prachtige tijd kon afsluiten.

Enfin, als ik haar nu tegen kom op de bus, draait ze of haar hoofd om, en vandaag stormde ze zelfs de bus uit.....Ik kan haar écht niet meer helpen nu, ze zal alles zelf moeten doen, woont n.b. nog boven het pand dat 10 jaar lang van haar en haar man is geweest.
Ik ben radeloos, heb elke keer zo veel verdriet en pijn maar zij zal het moeten oplossen......ik mis haar, de kinderen en ons leven samen.
En ik dacht nu eindelijk eens via "niet internet" een kanjer van een partner te hebben gevonden, weer mis helaas......op naar mijn 50e levensjaar in mijn uppie, nou ja heel veel steun van collega's en vrienden.
Ik wens ieder een gezond, gelukkig & genotvol leven toe.
Dank voor het lezen, reacties zijn welkom.
Ulpanny