Weer gewoon ongesteld.

Elf maanden geleden vol hoop en eigenlijk ook wel zenuwen gestopt met de pil. We waren er meer dan klaar voor. Al snel kwam mijn menstruatie op gang, fijn na toch ruim 14 jaar aan de pil te hebben gezeten. Maar mijn menstruatie kwam steeds vaker achter elkaar. Ik was gemiddeld om de week ongesteld. Hoe langer dit duurde hoe meer ik in paniek raakte, alweer een cyclus van twaalf dagen.
Hierdoor gingen we al vrij vlot naar de huisarts en werd direct doorgestuurd naar de gynaecoloog. Ik kreeg de diagnose a-typische lichte pcos. We konden vast makkelijk zwanger worden met een beetje hulp vertelde hij. Dus begonnen we braaf met de letrozol en inwendige echo's. Iedere cyclus weer om de dag een echo tot het goed gegroeide eitje er was. Vol hoop twee weken wachten, van alles voelen, en weer menstrueren.
We hebben nu al vijf rondes gehad (ronde zes nu net zonder medicatie en echo's vanwege de corona) en, ja wel, ik ben weer ongesteld.

Ik weet dat elf maanden niet ontzettend lang is, maar voor mij voelt dat wel zo. Ik ben ondertussen 31. Ik ben zo bang dat het niet gaat lukken. Ik moet het van mij afschrijven. Ik ben vandaag zo terneergeslagen erom. Wat als het nou niet lukt... Ik weet echt heel goed dat ik er niet zo mee bezig moet zijn, maar ondanks dat ik dat weet, ben ik het wel.

Ik wil nog zoveel schrijven, maar het helpt allemaal niks. Ik vind het zo oneerlijk. Het voelt als falen. Wat als het niet lukt? Ik wil zo graag moeder worden. Pfff gewoon dat gevoel nu.

En natuurlijk weet ik rationeel heel goed dat we pas aan het begin staan. Dat er nog heel veel mogelijk is, maar zo voelt het iedere keer niet als ik weer ongesteld ben.