Weg.

Weg. Ik wil weg. Weg uit deze kamer, weg uit deze stad, weg uit het land. Gewoon even verdwijnen, in het niets. Even geen gezeik aan mijn hoofd hebben. Even écht alleen zijn, zoals ik al zo vaak probeer. Maar wat nooit lukt, omdat iedereen me toch altijd lastig valt. Ze begrijpen het niet. Ze begrijpen blijkbaar niet dat iemand af en toe even rust nodig heeft, even alleen wil zijn. Maarja, als je alleen bent dan ben je gelijk 'vriendloos'. En dan beginnen ze te gillen dat ik vriendloos ben, dat ik o zo veel vrienden heb, en dan denk ik: KLEP DICHT. Laat me nou ff, okee?
Maarja. Dat snappen ze niet. Die types die me dan steeds lastig vallen: mensen die niet zonder hun vrienden kunnen. Blijkbaar.

Maarja. Het boeit me niet. Ik sluit me er gewoon voor af.
Dan ben ik maar vriendloos. Nou EN?