Chagrijnig.

Zucht. Ik heb een muur om mezelf heen gebouwd, lijkt wel. Niemand, maar
dan ook niemand komt er doorheen. En de mensen die dat wel proberen, kat
ik af. Chagrijn, riep mijn moeder net. Ja dahag, dat wist ik ook allang wel.
Dat hoefde ze me niet te vertellen. En dan word ik nog chagrijniger, schreeuw
naar mijn broer. Chagrijn. Ook hij zegt het.
Maarja. Dat kan me niks schelen. Dan ben ik maar een chagrijn. So what? Mij
boeit het niet, hoor. Mijn ouders wel. Mijn broers ook. Boeiend. 'Jaja, ik WEET
dat ik chagrijnig ben. Maar laat me nou gewoon, okee?' mama loopt weg,
mijn broers gaan naar boven. Geen zin in mijn chagrijnige kop, blijkbaar. Maarja.
So what? I don't care. Ben ik even alleen. Alleen, met niemand om mijn irritaties
op af te reageren. Dan maar op het toetsenbord.

Alleen, chagrijnig, en eenzaam.