weirde droom

wie de stad met meer kanonnen dan inwoners kan vinden weet waar ik was.

grouw en donker de angst die er niet was want de zekerheid van veiligheid in overmacht was er.
toch ging het fout,
de eerste aanval was frontaal, iedereen dacht dat het goed ging
maar in het idee dat het goed ging werd er gevierd en net als een paard van troije ging het fout
de poort ging open voor frisse lucht en dat was een probleem

de eerste golf was misschien ogenschijnlijk af geslagen, maar niets was minder waar.
de huizen en straten werden gevuld met vreugde en ook de dampen van het laatste kruid.
maar in die dampen waren ook de zielen en geesten, de gevallen vijand vloog zonder pardon de stad in.

ieder mens daar werd ingenomen,
en de gene die weerstand hadden tegen de invasie die werden her en der gestuurd zodat ze geen front konden maken, de vrolijkheid was de ondergang.

meeste mensen waren nu ingenomen door de geesten van de invasie, een vreemd iets ?
nee dit is gebruikelijk met mensen die niet geloven in de heilige geest maar in hun eigen superioriteit.

hoewel men dus merkte de dag na het feest dat er iets niet klopte en ze overgenomen werden en zichzelf verloren waren er dus een paar die imuum waren.
deze vonden zichzelf in eerste instantie alleen, maar het leek niet zo erg, de invasie macht was niet zo erg als gedacht, de hele verdedigings actie was aggressief en prematuur, met praten had er veel meer gekund.

nu was de invasie goed gegaan voor de invasie macht, precies dat wat er moest gebeuren, en de overlevende liepen zo de stad in, vol bewondering van hun wil tot overleven.

de mensen die imuum waren die begrepen opeens wat er speelde en er ontstond nog wel een soort wrange smaak, maar niemand was eigelijk gestorven.
een rare vrede maar vrede al te meer.

door dat er nu dialoog kon zijn omdat de kanonnen niet inwaarts gericht konden worden maakte dat het goed ging en er een symbiose kon ontstaan die voor een ieder werkte.

nu was het zo dat er behalve in de stad van de vele kanonnen ook nog een hemel was.
de hemel daar was een vreemde rots wolk.
verhalen gingen dat de goden zich daar huisde en dat er ambrosia in overvloed was.
niemand had ooit het lef gehad om daar te kijken, en nu na de invasie waren de hoofden van de mensen beinvloed en moesten dus de invasie macht toe staan de hemel te verkennen.

ook de imumen waren van mening dat de hemel best wel bekeken kon worden, mits er met respect gehandeld zou worden.

zo ging er een expeditie naar de hemel.

de ingang was eigelijk niet eens zo moeilijk te betreden.
en binnen was het als een mix van viking architectuur en rots formaties, en daar stond dan ook de eerste god, verbaasd en bewapend.
maar bij deze ontmoeting bleef het netjes, deze invasie was niet geweldadig maar diplomatiek.
de goden bleken niet zo vreselijk eng.

hier ontstond dus een betere communicatie en samenwerking.

maar in die gesprekken kwam het nieuws dat een tweede invasie macht gesignaleerd was.
eerst werd er kwaad gekeken naar de "bezetters" maar toen duidelijk werd dat de intenties duidelijk anders waren werd er gesproken over een betere manier van verdedigen.

waar de eerste invasie op de stad was gericht was het nu direct op de hemel.
hier vond dan ook de ergste strijd plaats, en de imumen en goden vormde een groep waar de twee invasie machten nu leken te verwateren, niet in de intenties maar in het zijn,

vele doden waren het gevolg.

de enige manier was om de hoofden af te hakken, en wanneer het makkelijk ging dan was het de tweede invasie macht, ging het moeilijk dan was het de eerste invasie macht.

de goden waren minder goddelijk in het gevecht dan de mythes verhaalden, maar zeer zeker bekwaam.
slechts een god was er die de angst uitstraalde die van mythische proporties was.
een schaduw met een stoffelijk zijn,
zwart als de nacht met blauwstaal.

hoewel lomp in uiterlijk elegant als een ballerina in het gevecht.
soepel als de beste gymnast.

dit gevecht was niet beperkt, het ging door tot in de wereld met de blauwe lucht.

en dus kan ik alleen concluderen dat wij niet alleen zijn en dat hier iets mis is.

ik heb vannacht vele mensen en bezoekers vermoord om mijn vege lijf te beschermen.
slechts enkele weten hoe diep het gaat.
er is geen glorie in de dood van uw tegenstanders of vijanden, slechts de overwinning van het overleven.

wie spreekt over de glorificatie van oorlog of dood, die weet niet waar het over gaat.
een politici of soldaat die een kill verheerlijkt is EGO
en in strijd is er geen plaats voor EGO
want die zal sterven om te kunnen overleven.