op school:
hard aan het werk, maar toch veel lol. mee hobbelend vrolijke zijn en serieus als het moet. zo hard als een steen zonder gevoel. niet te barsten. misschien lijkt het alsof ik overal tegen kan, zelfs geroddel raakt me niet. de hele dag door lachen, plagen en klooien. maar waarom?
thuis:
uitgput zitten op een stoel, even wat drinken en snel naar boven. boven luisterend naar nederlandse muziek, niet zomaar muziek, muziek waar ik me in kan vinden. O zo mooi om bij weg te dromen en huilen. bijna barst ik in tranen uit door de tekst en alles wat er op school gebeurde. pas dan dringt het tot me door hoe kut ik me eigenlijk voel. pas dan besef ik dat ze me hebben uitgescholden, pas dan voel ik de blauwe plekken die ze hebben gemaakt. alleen dan kan ik even mezelf zijn tot mijn moeder boven komt, dan zet ik weer metal aan en trek ik me terug. ben ik weer de persoon zonder gevoel, zonder mening, zonder stem.
bij hem:
half huilend naar hem toe gerend om getroost te worden, gewoon omdat het zoveel pijn doet. eindelijk met een diepe zucht tijd om uit te huilen, tijd om te schreeuwen, tijd om te slapen, gewoon bij hem te zijn. alleen op deze manier kom ik de weken door. bij hem voel ik mij veilig, bij hem voel ik me goed en soms vind ik mezelf wel eens knap.
weet je wat het is? die werelden samen voegen gaat niet. als vrienden van school bij me thuis zijn kan ik niks doen zonder rustig te zitten, mijn moeder met haar vragenlijst aan die vrienden. ik zit er maar stil bij, vaak zorg ik dus dat ik bij hun thuis ben inplaats van hier. als mijn vriendje hier zou komen zal het een ramp worden, dus dat is ook nog niet gebeurd. ja, samenvoegen kan niet...
en nu nog iets vrolijks! het IS weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeekend
fijn wekend allemaal!