What it feels like...

Verdorie nou heb ik net nog geschreven, maar het moet er gewoon even uit... Dit is de laatste vrijdag van m'n meivakantie, en ik heb er dus 2 weken vakantie op zitten. Ik dacht dat vakantie grote zeeen van rust betekende, maar integendeel, het breng alleenmaal grotere problemen met zich mee. Ik kan dat gedoe met die Albert heijn maar niet uit m'n hoofd zetten. Het blijft rondspoken. (ken je het gevoel dat je zoveel wilt zeggen dat je niet weer waarmee je verder moet gaan?) Daarbij voel ik me na 2 weken iedere dag de hele dag alleen thuiszitten inmiddels wel een beetje alleen. Daarom rpobeerde ik net m'n moeder op haar werk te bellen, maar 1 van haar collega's vertelde me dat ze net even weg was, en me zo terug zou bellen. Niks gehoord dus nog. Wat ik wel hoorde was een Albert Heijn dude op de voicemail. Dat ik voor vanavond ingepland sta, (ook raar, gisteravond stond ik dat nog niet), en dat ze hopen dat ik dit keer wel kom. Ik was al zo aan het hopen dat hij belde met de boodschap dat ik niet meer terug hoefde te komen, maar helaas. Dat had het er voor mij een stuk makkelijker op gemaakt.
Ik word de laatste tijd ook steeds meer met m'n neus op het feit geduwd dat ik zo ongeveer allergisch ben voor ruzie en boosheid. Eigenlijk vind ik dat heel stom, ik zou net zoals iedereen moeten kunnen zeggen: het interesseert me niet. Maar dat kan ik niet. Zodra iemand een harde stem tegen me opzet, of blijk geeft dat hij me niet mag, ben ik compleet van streek. En ik moet zeggen dat ik daar nogal last van heb. Het heeft al voor rare situaties gezorgd, soms kun je niet zomaar in janken uitbarsten. Maar... ik klap gewoon dicht dan. Ik weet niks meer te zeggen, er schiet een brok in m'n keel, en ik weet het niet meer. Compleet de draad kwijt. Het zal waarschijnlijk wel iets te maken hebben met een heleboel onzekerheid, die diep van binnen is weggestopt. Waarschijnlijk wordt dat naar boven gehaald, weet ik veel. Toch is het iets waar ik van kleins af aan al last van heb. Ik kan me herinneren dat er op de basisschool een keer een overblijfmoeder tegen me uitviel. Ik had het niet meer. Zelfs een keer toen ik op de middelbare school (in de 3e klas mavo) een keer strafwerk kreeg. Met veel moeite kon ik mijn traantjes binnenhouden...
Ik weet het ook allemaal niet... Ah, daar zul je mam hebben...

Goed, dat hielp... Eventjes met mam gepraat, ze gaf me als advies om met die gast die op de voicemail staat even te gaan praten, en m'n verhaal te doen, en te zeggen dat ik ermee stop daar. Ik denk dat ik dat eens ga doen zo, maar ik moet me eerst nog aankleden enzo... En m'n gezicht eens wassen, want ik heb me een ongelofelijke partij zitten janken net, dus mn ogen staan in standje "traan". Ik hoop dat het goed gaat strakjes bij de AH. Ik laat het wel weten als ik terugben.

Dikke kus,
Dautje