Ik zag daarnet dit filmpje van een filosofische lezing van Alain de Botton (super toffe filosoof trouwens, heel toegankelijk ook):
Dat doet mij denken over het onderwijs en de geestelijke gezondheidszorg. Ik merk dat steeds meer mensen stappenplannen, protocollen en voorgeschreven schema's volgen om hun werk te doen. Ze willen precies weten wat ze moeten doen en hoe. Alle adviezen die ik geef moeten ook zo praktisch mogelijk zijn. Echt begrijpen, dat lijkt ondergeschikt. Ik sprak laatst een docente op een middelbare school en die zei letterlijk "Leuk dat je daar dan boeken over hebt geschreven, maar leerkrachten willen gewoon weten wat ze moeten doen."
Het mist deze mensen niet altijd aan kennis (al hoewel...), het mist ze meer aan wijsheid. Ik kan deze mensen wel een stappenplan geven, maar eigenlijk voel ik me daar niet prettig bij. Dan geef ik ze de platte kennis van handelen, maar geef ze geen holistisch inzicht en wijsheid om zich te redden binnen de complexiteit van alledag. En het lijkt wel alsof ze dat ook niet willen.
Wat Alain de Botton toepast op kapitalisme, vind ik ook toepasbaar op onderwijs en GGZ. Dat mag wat mij betreft echt wel meer. Misschien heeft hij gelijk als hij zegt dat onze consumptiemaatschappij daar ook zeer weinig ruimte meer voor geeft en daar weinig kaas van gegeten heeft. Waarschijnlijk. Hopelijk kan ik daar een positieve bijdrage aan leveren!