's Morgens ga ik, voor het werk, altijd even een rondje door de duinen met de hond.
Een heel rustig, veilig stukje is het, want de huizen staan er vlak naast en hebben zodoende goed zicht op mijn ochtendwandelingpaadje.
Vanochtend stapte ik dus ook kalm en nog met slaperig hoofd het duin in.
Helemaal vooraan is een iets meer beschut stukje met bomen.
En net wanneer ik daar voorbij loop, hoor ik een nogal heftig gekraak.
Dat moet wel een hele grote hond zijn, denk ik nog. En kijk schichtig opzij.
Ik moet zeggen dat ik nogal angstig ben, sinds mijn bulldog avontuur van laatst.
Maar tot mijn verbazing en schrik, is het geen hond, maar een bebaarde meneer.
Die met een flinke vaart uit de bosjes rent. Ik sta doodstil [aan de grond genageld] en even kijken we elkaar een splitseconde aan.
Ik met schrik in m'n ogen en hij..ook. Ik zie in de gauwigheid wel nog dat hij zijn hand bij zijn gulp heeft.
Na dat korte moment van oogcontact rent hij door, langs mij heen naar de uitgang.
Ik loop ook door..en schiet in de lach. Gewoon iemand die dacht een rustig plekje te hebben gevonden
om een plasje te plegen, bedenk ik me..En dan kom ik opeens langsgewandeld en maak cru een eind aan zijn vermeende privacy..
Hoewel.. het kan net zo goed zijn, dat hij wel andere plannen had, maar dat , bij de aanblik van mijn slaperige, onopgemaakte hoofd, de eh.. LUST hem verging..
Ik sluit het niet helemaal uit..