willen ze het niet begrijpen, of lijkt het maar zo

In mijn leven heb ik tot nu toe behoorlijk wat kritiek van mijn ouders te verduren gekregen.
In eerste instantie reageerde ik hier niet op, maar op het moment dat ik in de puberteit kwam begon ik terug te praten. Ik begon aan te geven dat ik de manier waarop ze de kritiek gaven niet prettig vond.
Met name mijn moeder kon hier slecht tegen omdat zij hierdoor het idee had dat ik haar boodschap niet had begrepen.
Dit mondde daarna steevast uit in een discussie waarin we lekker langs elkaar heen aan het praten waren.
Dit hebben we vanaf mijn, zeg maar, twaalfde tot nu weten vol te houden.

Ik zeg praten, maar eigenlijk is dit niet de juiste term. Het is meer een wedstrijd tussen twee krachten over wie het eerst zijn boodschap aan de ander over kon brengen zonder daarbij zelf in te geven. Mijn vader moest hier altijd noodgedwongen tussen komen om de situatie niet al te erg uit te hand zou gaan lopen.

In de tussentijd hebben we onder leiding van verschillende mensen (ook deskundige) met elkaar hierover gesproken. Ik heb hierin vanuit mezelf rustig aan mijn ouders uitgelegd welke gevolgen hun manier van communiceren op mij heeft en in hoeverre ik zelf heb geprobeerd om mij aan te passen aan hun manier van communiceren.
Nu is het ook zo dat recent bij mij verschillende psychische problemen zijn geconstateerd. Een aantal hiervan waren al wel bekend en hebben we ook wel samen besproken.

In het laatste gesprek hierover heb ik ook aan mijn ouders verteld waar ik nog steeds mee worstel en die, hoogstwaarschijnlijk, zijn veroorzaakt tijdens mijn opvoeding. Dit was voor hun ook wel schokkend, maar ze leken het te begrijpen.
Ook is het fenomeen communicatie besproken. Mijn ouders hadden hierin beloofd zich meer te verdiepen in mijn manier van communiceren en hier ook alert op te zijn.

Dit hebben ze welgeteld één dag volgehouden. Daarna was het weer als vanouds, ik had me maar aan te passen aan hun.

Willen ze het niet begrijpen, of begrijpen ze het echt niet?