'Woorden raakten op, gevoelens gingen spreken.'
'Woorden raakten op, gevoelens gingen spreken.'
Steeds meer twijfel ik aan het leven.
Ik twijfel aan meerdere dingen, heb ik gemerkt.
Soms is de drang om te huilen groot.
In tegenstelling tot dat, glimlach ik.
Maar zoals altijd blijft het een gebroken glimlach.
Toch blijf ik lachen. Ongeacht wat er gebeurt.
Maar je moest eens weten!
Van binnen ga ik kapot.
Het verdriet knaagt in me.
Het vreet me vanbinnen op.
Ik heb veel geleerd van dit leven.
Dingen komen en gaan.
Soms worden ze me ontnomen.
Zomaar.
Natuurlijk doe ik er alles aan om deze dingen
voor mijzelf terug te winnen.
Bloed, zweet en tranen gaan hiervoor gepaard.
Om nog maar te zwijgen over wilskracht en liefde…
Soms -heel af en toe- dan is het leven onverdraaglijk.
Voor iedereen!
Het leed wroet in mijn hart en maakt wonden open.
Deze wonden laten littekens achter.
Het liefst wil ik het dan uitschreeuwen van pijn.
De tranen banen zich een weg op mijn wangen.
Ik spartel nogmaal om me heen.
In de leegte, dit keer!
Ik wil dan gillen en schreeuwen.
Dat doe ik dan ook.
In doodse stilte…
ladyE, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende