Er liep een knappe knul in de trein. In eerste instantie leek ik hem te herkennen, dus ik staarde hem aan in de hoop dat het kwartje zou vallen. Wáár ken ik die kerel van? Tot ik me besefte dat hij
lijkt op een acteur uit een serie (
Bates' Motel: Dylan, die broer, mocht u het gezien hebben... sprekend! Alleen een iets ronder koppie).
Hij liep heel langzaam met hangende schouders. Hij leek sip iets te zoeken.
Uiteindelijk haalde een dame schuintegenover me haar tas van de zitplek naast haar en gebaarde dat hij daar kon zitten. Hij nam naast haar plaats. '
De volgende keer kun je het ook gewoon vragen hoor.' zei ze ietwat verwijtend. Hij liet een zachte '
ja' horen en zakte verlegen in elkaar (
hoe schattig?! Als ik geen vriendje had gehad en wat dapperder was geweest was ik opgestaan om hem te knuffelen).
Toen de dame de trein had verlaten, zakte hij lusteloos onderuit, deed zijn capuchon over zijn hoofd en probeerde te slapen. Awww
Ik had hem zo als een kleine puppy in mijn binnenzak willen steken en mee naar huis willen nemen om te vertroetelen. Ah gossie.
Wat is dat toch met van die "gewonde hertjes" dat ze zo woest aantrekkelijk maakt?
Is het een "hij begrijpt mij"/kindred spirits/"laten-we-samen-depressief-zijn"-ding of meer een "laat mij voor je zorgen" of een combi van die twee?
"Dylan", als je dit leest en jezelf in deze tekst herkent, stuur me dan even een PB. Ik wil je graag knuffelen (
en niet meer dan dat, want ik ben best blij met mijn vriendje enzo, niet alles draait om seks) of samen depressief op de bank hangen ofzo, wat jij wil
Depri-date!
Mooi koppie wel.