ze won

Een verdwaasde blik verschijnt in haar ogen wanneer zij de telefoon opneemt. ze slikt, zegt een paar woorden en legt met tranen in haar ogen de telefoon neer.

Enkele dagen later staan we daar, bij een kist, van iemand die het niet verdiende om te sterven. Iemand, die nog meer in haar mars had, dan wat ze tot nu toe bereikt had.

De wereld was tegen haar, alles ging fout. Ze bleef zich vastklampen aan haar enige liefde, terwijl die allang was verdwenen. Ze bleef hopen, omdat haar enige liefde, haar ook nog niet helemaal losliet.
Toch was de wereld tegen haar. Hij was weg, maar toch nog steeds hier. Ze kon hem nog ruiken, wanneer hij langs was geweest. Ze kon zijn lege theekopje nog op de tafel zien staan en ze kon nog zien waar zijn jas gehangen had. Alles van hem was er, maar toch was hij er niet.

Uiteindelijk werd het laatste beetje hoop verdreven en kwam de moed opzetten. De moed, om het roer volledig om te gooien. Om te laten zien, dat ze sterk was. De moed, om alles op te geven, alles wat ze had. Alles wat ze had was niets, dus veel op te geven had ze niet. Het enige wat ze nog bezitte was haar eigen leven, en dat was nou het hetgene wat ze kwijt wilde.
In haar hoofd was ze alleen, had ze niemand meer. En ik, ik kan enkel raden naar de gedachtes die door haar hoofd gingen op het laatste moment. Was het de hoop, dat er tranen zouden vloeien? Was er de hoop dat iemand haar op tijd zou vinden en zou redden? Of was het de hoop, dat het na al die pogingen, eindelijk zou lukken?

Haar moed, bevatte waarschijnlijk nog hoop. De hoop, op een beter leven. De hoop om eindelijk eens de winnaar te zijn van een gevecht.

En ze won. Ze won van haar eigen leven. Er vielen tranen, er werd met woorden gegooid, gezocht naar de aanleiding voor haar vertrek.
Maar naar het antwoord zoeken is zinloos, want ze wilde het zelf. Het was haar keuze.

Ze won, voor een keer in haar leven.