zelfbeschadiging

Het is zo vreemd, het ene moment voel ik me geweldig en dan heb ik opeens een mental breakdown. Het switcht heel snel. Iedere gedachte en prikkel die ik binnenkrijg beïnvloed mijn stemming. Ik heb dit nog nooit zo erg gehad als de laatste maand. Normaal gesproken gebeurt het langzaam, maar de overgang van vrolijk naar gedeprimeerd gaat zo snel dat het vrij heftig aanvoelt. Sinds een maand of twee ben ik ook weer begonnen met self-harm. Ik hou er niet echt van om hierover te praten omdat ik me dan een aandachtshoer voel. Maar op zijn minst snij ik niet in mijn armen maar op plekken waar niemand het ziet, zoals mijn borst of de huid die bedekt wordt door mijn onderbroek. Ik doe het steeds vaker, steeds verder uitgebreid en dieper. Gisteren kwamen er voor het eerst druppels bloed uit en op een of andere manier ben ik daar trots op. Ik wil steeds harder worden. Daarbij maakt het me kalm als ik ermee bezig ben en kan ik beter slapen. Eerst probeerde ik mezelf ook harder te maken door naar gore te kijken. Meestal op BestGore.com, maar die site is helaas verwijderd. Het heeft me wel geholpen om beter tegen bloederige of gewelddadige beelden te kunnen. Maar ik heb nare herinneringen aan gore, het doet me denken aan een bepaalde periode in mijn leven. Het geeft me wel een nostalgisch gevoel, dus regelmatig wil ik nog weleens een kijkje nemen. Het doet me denken aan Victor, die ook zo van gore houdt. Telkens als ik mijn stanleymesje door mijn huid laat glijden weet ik dat hij het mooi zou vinden. Ik ben de enige die zijn littekens heeft gezien en daardoor voel ik me nog steeds speciaal voor hem. Daardoor weet ik dat niet alles gelogen was. Ik wou dat ik de kans had gekregen om hem te laten zien dat ik het ook leuk vind om mezelf pijn te doen, maar daar is het niet echt van gekomen. Als we nu nog steeds contact hadden had ie me vast nog leuker gevonden dan eerst. Hopelijk komen mijn ouders er niet achter waar ik mee bezig ben. Dat is al eens gebeurd en dat was zwaar kut. Psychologen helpen me niet. Ik kan alleen stoppen als ik het zelf wil, maar dat wil ik niet. Ik hou van het gevoel, een soort adrenaline. Muziek luisteren helpt wel om de drang te reduceren. Alleen gaat dat 's nachts helaas niet. 's Nachts is er nooit wat te doen, dus de enige manier om echt iets te voelen is om mezelf pijn te doen. Soms probeer ik het op minder zichtbare manieren te doen, zoals branden of mijn nagels in mijn huid zetten, maar snijden voelt toch het beste. Ik vind het wel jammer dat ik zo lang gestopt was en dat ik weer terug ben gevallen, maar goed.. Nu niks aan te doen. Het laat me levend voelen. Ik ben trouwens totaal niet suïcidaal, ik geniet van het leven en ben benieuwd wat de toekomst me gaat brengen. Nu ga ik croissantjes eten doei.