Zelfgeschreven kort verhaal

‘Wanneer komen ze terug?’ vroeg ik aan oma. Haar grote postuur deed de schommelstoel piepen en kraken en ze keek me aan met een honingzoete glimlach. Ze pakte een blauwe trommel.
‘Wil je een koekje, meisje? Pak de grootste maar.’ Zelf pakte ze de kleinste. ‘Overmorgen komen ze. Waarom vraag je dat? Je vindt het toch leuk hier, gezellig bij opa en oma?’
Ik lachte naar haar. Natuurlijk vond ik het hier leuk, leuker dan thuis. Daarom wilde ik het weten.
Ik besloot ’s avonds niet te gaan slapen, zodat mijn verblijf langer leek.
‘Kom eens op schoot, meisje.’ Ik klom op schoot. De schommelstoel piepte en kraakte nog meer. Het leek wel een orkest met olifanten. Ik moest lachen en ik knuffelde oma, wat ik bij moeder nooit durfde te doen. Bij papa wel, papa was de beste, maar hij was er niet vaak. Wanneer hij er was, was het thuis feest, en veranderde mijn moeder in een mooie, liefdevolle prinses. Wanneer mijn vader weg was, was mijn moeder een gevaarlijke heks, waarvoor je op je tenen moest lopen.
‘Ik heb een verrassing voor je. Ga maar eens op zolder kijken.’ Zei oma met een lach. Ik stoof de trap op. Zo nu en dan kreeg ik van opa en oma en verrassing. ‘Zomaar. Omdat je zo ontzettend lief bent.’ Zeiden ze dan. De vorige keer kreeg ik een prachtige pop en een mooie bal met alle kleuren van de regenboog, precies de bal die ik wilde hebben.
De zolder was erg groot en iedere keer werd de verrassing ergens anders verstopt, omdat ik zo van zoeken hield. Altijd probeerde ik mijn record te verbeteren en zodra ik mijn cadeautje gevonden had gaf ik een harde gil, zodat oma de stopwatch stil kon zetten. Het was een leuk spelletje.
Ik deed de deur open en keek rond. Het was gezellig, maar ook een beetje stoffig, zoals altijd.
Er stonden dozen en boekenkasten, vol of leeg, er lagen kleden met prachtige kleuren. Aan het plafond hing een grote rode lamp die zacht, geel licht verspreidde.
In het uiterste van de linkerhoek stond een doos die ik nog niet eerder gezien had. Ik besloot om daar aan mijn belangrijke zoektocht te beginnen. Boven op een grote stapel papier lag een klein, oud boekje. Het was van donkerbruin leer en er stond niks op, maar wel veel in. Ik begon het krullerige, handgeschreven verhaal te lezen.

24-4-1999 – Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik in een dagboek schrijf. Misschien had ik dat eerder moeten doen. Als ik alles meteen had opgeschreven had ik het verband eerder kunnen zien.
Nog steeds voel ik me elke seconde van elke dag schuldig, voel ik de schaamte die me nooit meer zal verlaten, mijn leven in overleven heeft veranderd.
Misschien kan ik ervoor zorgen dat ik me minder gruwelijk voel door alles op te schrijven.

25-4-1999 – Het was een doodgewone dag, het weer was prachtig en ik stond in de keuken koekjes te bakken voor dochterlief, in verwachting. Mijn geweldige schoonzoon, met wie Greg het nooit goed heeft kunnen vinden, zou ze later die middag komen ophalen. Greg kwam thuis van het werk, ik weet het nog zo goed. De woorden die hij toen uitsprak zullen mijn hoofd nooit meer verlaten. Ik durf ze niet op te schrijven. Misschien over een paar dagen. Wanneer ik eraan gewend ben mijn verhaal te schrijven. Toen William de koekjes kwam halen…

Greg, zo heette mijn opa, dat wist ik wel. Maar van de naam William had ik nog nooit gehoord. Papa heette geen William, hij heette Ben, daar was ik toch zeker van. Ging het over een andere schoonzoon? Maar dat was onmogelijk. Moeder was enig kind.
Op deze pagina stond niks meer. Ik sloeg hem om.

30-4-1999 – Ik kon het niet meer. Ik kon er niet meer verder over schrijven. Niet zozeer de herinneringen, maar het schuldgevoel dringt zich voortdurend aan me op. Door het schrijven worden de herinneringen opgehaald. Mijn nachtmerries zijn weer begonnen en ik heb sinds de vorige keer schrijven niet meer geslapen. Toch weet ik dat ik moet doorgaan. Door ze nog één laatste maal op te halen weet ik zeker dat het schuldgevoel en de schaamte me minder vaak zullen bekruipen, in mijn dromen maar ook in mijn overleven. Ik zal nu in één ruk opschrijven wat Greg die bewuste dag gezegd heeft.

De geboorte van zijn baby gaat hij niet meer meemaken.

Hoe kon oma zoiets schrijven? Ik verzon ook wel eens verhalen, maar die gingen over fantasielanden met regenbogen, elfjes en kabouters.

1-5-1999 – Daar. Ik heb het opgeschreven. Lucht het op? Misschien een beetje. Maar ik ben nog niet klaar.
Ik dacht dat de krankzinnige bewering van Greg niet serieus genomen moest worden. Ik dacht dat hij kwaad was door iets wat op zijn werk was gebeurd. Ik dacht dat hij kwaad was door iets dat William tegen hem had gezegd, en dat al die woede zich uitte in een loze uitspraak, die hij later lachend zou terugnemen. Ik had niet zoveel moeten denken. Ik had hem niet moeten blijven verdedigen.
Toen William de koekjes kwam ophalen zat ik dan ook nietsvermoedend in mijn schommelstoel. De deurbel klonk en Greg riep dat hij zou opendoen. Ik hoorde iets vallen en toen een grove vloek. Even later kwam Greg de trap afstormen en hij gooide de voordeur open. Ik hoorde hun stemmen. Het was onheilspellend. Ze werden luider. Ik kon geen argumenten meer bedenken om dit te verklaren of om Greg te verdedigen. Ik liep langzaam naar de deur tussen de woonkamer en de gang met daarin Greg en William. Luisterde aan de deur. Hoorde een schreeuw. Wist wat er gebeurd was. Pakte een mes. Stak mijn man neer.
Liefde heeft veel invloed op het leven. Het kan er zelfs voor zorgen dat je dingen doet die je normaal nooit zou doen. Greg was niet dood, slechts gewond. Samen verborgen we het lijk en verzonnen we een verhaal over een auto-ongeluk. Samen gingen we naar de psychiater en samen kregen we de diagnose dat hij leed aan schizofrenie. Hij kreeg pillen en sindsdien gebeurde er nooit meer iets soortgelijks. Hij was vrolijk, aardig, liefdevol, normaal. Samen probeerden we het drama te vergeten.

Was dit een verzonnen verhaal? Ik huiverde en voelde me misselijk. Ineens hoorde ik de trap kraken. Ik herkende de voetstappen, ik had ze zo vaak op de trap gehoord. Waarom verontrustten ze me nu dan? Ik hield mijn adem in, terwijl ik normaal gesproken de deur had opengegooid en opa had besprongen om hem te knuffelen. Hij kwam binnen en zag het boekje in mijn schoot.

Beneden glimlachte oma en zette ze de stopwatch stil.






Iemand nog tips/verbeteringen?