zij stuurde my weg...

Zij stuurde me weg maar ik wil het je uitleggen...

Ik kon het niet, niet meer na het zien van de blik in haar ogen. Ze trok aan me, het kostte me teveel energie. Het vrat aan me vanbinnen, ik deed zo hard me best, maar het mocht niet baten. Ze vond me niet goed genoeg, en voor jou wilde ze alleen het beste.

Jij kon niet inzien hoe ze me aankeek, hoe ze me belachelijk maakte wanneer ze daar maar de kans voor kreeg. Jij zal nooit kunnen inzien dat zij de oorzaak was van de breuk tussen ons. Wijs niet met je vinger naar mij, neem het me niet kwalijk liefje, mijn gevoelens voor jou zijn alleen versterkt door de jaren heen. Jij gaf me de vechtlust, maar ik kan niet vechten tegen het onmogelijke.

Naast jou wakker worden, was niet langer speciaal omdat haar woorden van de avond daarvoor, nog in me hoofd galmde. Met jou op de bank lachend starend naar het beeldscherm was niet langer ons avondje samen toen ik haar blikken leerde te begrijpen. Zwaaiend naar onze familie toen we samen op vakantie gingen deed ik na de derde keer niet meer omdat ik inzag dat haar ogen vuur spuwde toen ik haar een handkus probeerde toe te werpen. Ik kon niet dromen over onze kinderwens want ze had met zoveel woorden gezegd dat ik een slechte moeder zou worden. Ik kon niet tegen haar op, zij ontnam me mijn kansen, mijn dromen, mijn wensen, maar niet mijn liefde die ik voor je koesterde. Maar ook dit kon mij niet overeind houden.

Ik veranderde, ik herkende mezelf niet meer terug. Ik werkte zo hard, ik deed zo me best haar tegemoet te komen.
Maar ik kon het niet, ik was niet goed genoeg, ik zou nooit perfect kunnen zijn.

Ik keek naar je terwijl ik knielde naast ons bed. Zo staarde ik naar je gezichtsuitdrukking terwijl je sliep. Ik liep met mijn vinger over je kaaklijn, over je wenkbrauwen en over je neus. Je perfect gevormde lippen, die me vinger dit keer niet probeerde te happen.
Mijn laatste aanraking, mijn laatste afscheid voordat ik dit briefje schreef, het achterliet op het keukenblad en met mijn koffer achter me aan de voordeur sloot. Ik huilde maar ik keek niet achterom, ze had het me gevraagd en ik had haar wens ingewilligd. Ze wilde mijn hart uit me borstkas rukken, ze wilde haar zoon terug, en die heb ik haar teruggegeven...

Het spijt me dat ik niet ben blijven vechten, het spijt me dat ik de strijd heb opgegeven..