Zo alleen

Dat gevoel is zo moeilijk te omschrijven, te delen of op te schrijven. Ok, soms schrijf ik dingen dubbel. Heel irritant. Maar ik mag van mezelf dingen die ik geschreven niet meer backspacen, dus soms krijg ik echt megalange verhalen. Weet je vast waar je aan begint..
Alleen zijn is ook weer anders dan je alleen voelen, als ik alleen BEN, ben ik vaak nog niet alleen door al die stemmen in mijn hoofd. Ik wil ook niet alleen zijn, dat vind ik doodeng. Maar die stemmen mogen wel oprotten want ik draai er af en toe helemaal op door. Nu is het natuurlijk zo dat iedereen alleen moet kunnen zijn. Ik kan het ook wel en het gebeurt ook regelmatig, maar het voelt niet goed. Omdat ik mijn dag/nachtritme helemaal heb omgegooid komt het bijna niet voor dat ik alleen thuis ben, althans, dat ik dan wakker ben. Ik slaap regelmatig van 6.00 - 17.00 uur en om 18.00 uur komen mn ouders al weer thuis...

Dit is trouwens de laatste in openbaar denk ik me, vind het prettiger alleen voor lezerslijst te schrijven. Voeg me gerust toe!

Liefs
Quelia