zo daar ben ik weer!!

Hallo luitjes!!
Daar ben ik weer!!
Het heeft egt een lange tijd geduurd (SHAME ON ME!), en die tijd is cker niet zonder enige turbulentie geweest!!
Ik denk dat ik vanaf heden nix meer zal hebben aan mijn moeder, want zij is er helemaal doorheen. Ondoorgrondbaar gewoon!
Leeft in een wereld waarin niemand perfecter is dan zij, en waardoor er nog nauwelijks omgang met haar mogelijk is... Na 18 jaar raakt ook mijn geduld op.
Gelukkig heb ik nu een eige auto, waardoor ik er sneller tussen uit kan knijpen, en ik dus niet de hele tijd hier opgesloten zit...
Gelukkig heb ik dat doel bereikt!
Gelukkig gaat het met mijn relatie ook heel goed, natuurlijk ook niet zonder de nodige ruzietjes en dergelijke, maar het gaat nog wel de goede richting op... Ik heb gelukkig een hele grote steun aan hem, ik hou egt van hem (ondaks dat ik dat ook wel eens eerder over andere jonges heb gezegd, maar dit lijkt egt erges op, volgende week hebben we 5 maanden!)

Me vriendinnetje belde net even dat ze niet online kwam, vind ikw el heel jammer, want met haar kan ik zo heeeerlijk praten, over alle problemen thuis, en met mijn vriend als die er zijn,. en zij over de haren, en natuurlijk hebben we ook heel veel lol!

Maar goed, waarom ik dus wilde schrijven is om me moeder, want ik heb het gevoel dat het alles behalve de goede kant op gaat. Degene die de grootste medelijden met haar heeft is zij zelf, want iedereen vind dat het onzin is wat zij zegt. Tuurlijk is ze heel erg ziek, en tuurlijk gaat alles heel erg moeilijk, maar zij is nieteens dankbaar voor alle dingen die wij voor haar doen (zij beweert dud dat we NIX voor haar doen), niemand doet wat goed, we zijn er niet is niet goed, we zijn er wel is ook niet goed, doe je links wil zij rechts, doe je rechts wil zij links... Zooo vermoeiend allemaal, maar het meest erge er van is dat ze zelf niet doorheeft dat ze zo onredelijk is...
Dat wat zij zegt ZO ver buiten de realiteit staat...
Ik wil het gewoon niet meer, zij maakt mij kapot door haar saggerijnigheid, ik ben onwijs emotioneel, huil snel , lach snel, wordt snel agressief... Ik weet het gewoon niet meer, want ze is zoooo onberekenbaar.. ik wil geneens meer naar huis toe.... als ik onderweg naar huis ben wil ik gewoon de afslag naar de snelweg nemen en lekker naar me schatje toe, en daar vertoeven... maar ja, dat kan ook weer niet he...
Ik weet opt moment niet wat ik aan iedereen heb, en ik ben egt mensen in me leven aant selecteren wie wel egt om me geeft en wie niet, want ik heb geen zin meer in die onzin...
Ik vin dat ik al genoeg geleden heb, en wil nu wel gewoon eens een keer gelukkig zijn...

EN DIT WIL IK OOK NOG KWIJT: MAROKKANEN ZIJN GEEN ROTVOLK, HET ZIJN GEWOON EEN GROPEJE MENSEN DIE NIET SPOREN... (lees mijn verhaal: "acceptatie?"