Zoenen en wiet = slechte combo

Het was echt al een hele tijd geleden dat ik nog uit was gegaan, gewoon plezier hebben met vrienden, dus besloot ik om maandagavond (we hadden die dag erna geen les) naar een schoolfuif te gaan van mijn vroegere school. Het kan alleen maar goed gaan, dacht ik. De avond begon bij mijn vrienden. Ze hadden me uitgenodigd om te 'pre-partyen' zoals ze dat tegenwoordig noemen. Ik ben geen alcoholdrinker en al helemaal geen feestbeest, dus was niet van plan zelf wat te drinken. We zaten een tijdje op de bank, kletsten wat bij en goed, ... iedereen begon wat te drinken en als kers op de taart kwam mijn beste vriendin met een hoop spacecakejes de keuken uitgelopen. Fijn, dacht ik. Ik heb in mijn hele leven maar 1 keer wiet binnengekregen en dat was omdat ik op onze vorige pre-party een klein kruimeltje cake had geproefd. Ik wist natuurlijk niet dat ik er zo sterk op zou reageren aangezien ik best klein en dun ben en zo'n dosis dus al meteen impact maakt. Ze had overigens wel veel wiet in de cake gegooid. Ik werd na een halfuurtje helemaal stoned en besloot het nooit meer te doen. Echt nooit meer.

Iedereen at een stukje cake. Ik weigerde, maar mijn vriendin beweerde dat ze er veel minder in had gedaan dan vorige keer. Dat ik van een klein stukje niets zou merken, gewoon dat goedlachser zou worden, en dat de avond echt super ging worden. Ik vertrouwde het niet helemaal maar nam dan toch maar een klein hapje. Had er meteen wel spijt van. Ik kon niets anders doen dan bang afwachten welk effect het dit keer zou hebben. "Je moet blij blijven, anders vergroot de wiet je angst nog meer en we willen niet dat je een angstaanval krijgt." Oke... dat stelde echt gerust. Ik begon te beven en kon niet echt meer stil blijven zitten doordat de wiet blijkbaar begon te werken, maar eens die fase voorbij was kwam ik in een soort lacherige bui terecht. Niet zo erg als de vorige keer, toen begon ik hysterisch te huilen en voelde ik me alsof ik buiten mijn eigen lichaam stond of zo... moeilijk te beschrijven. Ik helemaal lacherig en de rest ook gelukkig vertrokken we richting de fuif.

De muziek zat meteen goed dus we begonnen lekker te dansen. Ergens tussen een menigte zag ik plots de enige persoon die ik absoluut niet wou zien. Jep, hij. Ik dacht "gadverdamme, ik had het kunnen weten." Ik probeerde me de hele tijd te verstoppen maar echt genieten van de muziek kan je dan niet meer. Ik vluchtte naar het toilet. De rest had me trouwens al achtergelaten want ze kennen meer mensen dan ik dus letten niet echt meer op mij en gingen er vandoor met de anderen. Toen ik terug uit het toilet liep stond hij vlak voor me. Hij had het niet gepland want ik merkte dat hij ook schrok. "Hey, alles oke?" vroeg ie. Ik weet niet meer wat ik precies antwoordde maar het was niet zo aardig. Ik maakte aanstalten om weg te lopen maar hij nam me bij mijn arm vast.
"He, kijk eens naar me. Je ogen zijn rood."
"Ja nou?"
"Heel rood. Heb je gesmoord of zo?"
Ja toen begon ik dus te huilen. Echt heel beschamend. Ik voelde me gewoon echt weer onwijs dom omdat ik weer spacecake had gegeten terwijl ik het nooit meer wou doen en het gevoel vind ik ook echt niet fijn, om gewoon je lichaam niet meer onder controle te hebben. Hij nam me mee naar buiten zodat ik wat op adem kon komen. Toen hebben we een lang gesprek gehad en vroeg hij waarom we niet meer zoveel contact hadden als vroeger. Daarop werd ik woedend omdat hij maar al te goed weet waarom. Ik verklaarde aan hem mijn gevoelens en hij wees me zeg maar zo'n beetje compleet af. En hij bedreigde me daarna ook nog eens dat hij het aan iedereen zou vertellen. Ik werd dus echt heel pissed en heb waarschijnlijk iets gesnauwd in de aard van: "Met je kuthoofd, wat verwacht je dan van me, dat ik niet verliefd word als je zo doet?"

Hij kuste me. God hij kuste me heel lang. Misschien was het maar 2 seconden maar in mijn hoofd leek het echt heel lang. Ik weet niet wat me overkwam. Ik staarde hem nog even aan en toen liep ik weg. Ik liep gewoon weg. Ik kon er niet meer tegen. Ben regelrecht naar huis gegaan en in bed gekropen. De dag nadien werd ik rond 14u wakker en checkte ik mijn gsm. Geen smsje, geen belletje, wel een aantal van mijn vrienden om te vragen waarom ik opeens weg was maar niet van hem. Ik keek op facebook en zag dat een van zijn vrienden een foto had gepost.

Het was een foto van hem op de spoed. Hij had blijkbaar zijn voet gesneden aan weet ik veel wat en het moest genaaid worden. Hij is die avond dus nog naar het spoed gegaan. Ik weet nou niet of ik hem moet smsen of niet. Hij liet in ieder geval niets meer horen... Zou hij oke zijn?

Ik ben in de war! help.