zorgen maken heeft soms geen zin

Sinds ik een handicap heb en het constant pijn doet. Vooral dan leer je pas wanneer je er zelf aan kunt doen en wanneer niet. De buurman waarmee ik zoveel doe en die me bezig houdt, hij is chronisch ziek. We zouden vandaag wat leuks gaan doen even de stad om zijn scootmobiel op te halen. Maar hij werd ziek, en eerlijk gezegd ik wou dat ik kon zeggen dat het mijn schuld is. Dan heb ik een reden om boos te zijn op mezelf. Maar helaas is deze er niet. Ik had me vandaag zo mooi aangekleed. Maar ik zag dat het niet ging dus ik ben zelf boodschappen wezen doen. In de middag ging het misschien 1 procent beter. Maar niet veel meer. Dit zijn nu gewoon dingen die ik gewoon echt niet aan kan. Ik wil hem kunnen helpen, tegelijkertijd dat ik wakker ben doe ik dat zegt hij, maar bij mij voelt het gewoon alsof het niet waar. Alsof ik meer had kunnen doen.

Nu moet ik vandaag de katten van mn ouders eten geven. Dus ben ik sowieso al een uur weg om heen en weer te rijden en die katten eten te geven. Ik zou vandaag de boekenkast in elkaar gaan zetten die ik alvast heb gekregen voor mijn verjaardag.
Maar als ik dat alles moet doen, sowieso slaap ik vannacht nog bij mijn beste vriend. Want ergens ben ik bang hem nu los te laten om dingen te doen. Terwijl het slecht gaat, en hij kapot gaat van de pijn. Terwijl als ik dan weg. Kan ik niets doen, ben ik thuis kan dat wel.

ik haat mezelf gewoon momenteel. ik heb mn emoties niet in de hand. Ik kan nog niet eens naar mn werk gaan zonder dat ik als een dood vogeltje niet in paniek raak. ik schaam me kapot dat ik nog niet eens naar mn werk durf om alleen maar mijn kerstpakket op te halen.

Het ergste vindt ik nog ik ben zo blij dat hij me wakker heeft gemaakt omdat het niet gaat. Maar ik ben de pijn en de emoties gewoon momenteel niet de baas. Hoe hard ik het ook probeer het lukt gewoon niet.
Straks ga ik weg en gaat het echt slecht, als dat gebeurd, ik vergeef mezelf dat nooit. Ik weet wat ik heb gezegd maak je niet druk het is niet erg je hebt pijn ik ga wel alleen. dus ben ik alleen boodschappen gaan doen. In mn mooiste kleding en niemand die het zag.
Terwijl ik juist ook daar dat kleine beetje steun nodig had. het is een wonder dat ik dat heb volgehouden, de enige reden was mijn beste vriend en mn aankomende verjaardag daarvoor deed ik het.

Jullie mogen allemaal eerlijk weten dat ik gigantisch bang ben voor vandaag. Het liefst ben ik heel de dag bij hem maar dat heen en weer in een uurtje zal ik toch moeten doen. en met mn man overleg ik wel. ik bedoel die boekenkast kan ook maandag nog in elkaar gezet worden.
Dan is het hopen dat hij het begrip heeft en me snapt dat hij vanmiddag gewoon langs komt voor de koffie maar dat ik mijn mantelzorger taak gewoon kan uitvoeren ik weet waar ik getekend voor heb en ik meen het. Mijn beste vriend laat ik niet in de steek. En niemand krijgt onze band kapot.